Το κεντρικό λάιτ μοτίφ τόσο της φιλελεύθερης όσο και της ακροδεξιάς
ερμηνευτικής αφήγησης για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις των
τελευταίων δεκαετιών είναι η «ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς». Η
διαρκής και μονότονη επανάληψη αυτής της πρότασης εν είδει νανουρίσματος
της προσέδωσε ισχύ επιβεβαιωμένης αλήθειας, απενοχοποιώντας από τη μια
τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης για τα δεινά που
επέφεραν και φέρνοντας από την άλλη τις δυνάμεις της Αριστεράς σε θέση
απολογούμενου.
Εάν όμως κάποιος εξετάσει προσεκτικά την ισχύ αυτής της πρότασης, θα
δει ότι η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς αφορούσε πολύ συγκεκριμένα
πεδία, όπως κάποια πανεπιστημιακά αμφιθέατρα ή κάποιους φιλολογικούς και
καλλιτεχνικούς κύκλους που επαίρονταν για το ηθικό πλεονέκτημα της
Αριστεράς ως φύλλο συκής - και όχι φυσικά την κοινωνία εν γένει, στην
οποία «αλώνιζε» κυριολεκτικά ο νεοφιλελευθερισμός.
