«Ελπίδα» και… (ιδιωτικό) κράτος

«Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου»…

Το τρίτο παιδί

Όταν λες ότι περιμένεις τρίτο παιδί, κάποιοι σε αντιμετωπίζουν σχεδόν σαν ήρωα. «Μπράβο! Εχετε κουράγιο! Πού βρήκατε τη δύναμη;» και άλλα συναφή. Μάλιστα σε χρησιμοποιούν και σαν παράδειγμα στις συζητήσεις τους με άλλα πρόσωπα: «Εχουμε κάτι φίλους που περιμένουν τρίτο παιδί, το διανοείσαι;».

Κάποιοι άλλοι, πάλι, σε θεωρούνε φουκαριάρη. Σφίγγουν τα χείλη και κουνούνε την κεφαλή τους συγκαταβατικά, λες και σε βρήκε καμιά συμφορά, και προσπαθούνε να σε παρηγορήσουν. Οταν, ενίοτε, καταφέρνουν κι αρθρώνουν καμιά λέξη, συνήθως θα ψιθυρίσουν «καλή δύναμη» ή «υπομονή».

«…κι εκεί καθώς θα μιλάμε θα ‘ρθεί συντροφιά κι ο Χριστός»

Αν χρειάζεται μια ημέρα για να κρατηθεί η ελπίδα, ας είναι αυτή η ημέρα τα Χριστούγεννα. Ας αποδεχτούμε αυτή τη μικρή σύμβαση. Δεν χάλασε πια και ο κόσμος.

Αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που συμβολίζει την αλληλεγγύη, τη στοργή, τη φιλία, την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, την αγάπη, αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που την αποζητάμε για επιστρέψουμε στις «μυρωδιές» από το σπίτι της γιαγιάς, αν χρειάζεται μια μέρα για να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, ας είναι η μέρα των Χριστουγέννων.

Ισλανδία, η κόρη του θυμού

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης, η Ισλανδία αρνήθηκε να επωμιστεί το κόστος των τραπεζών. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου, που σάρωσε ο κυκλώνας του σκανδάλου Panama Papers, η Ισλανδία δεν έκλεισε τα μάτια.

Στη χώρα των 330.000 κατοίκων, πάνω από 20.000 διαδήλωσαν έξω από το Κοινοβούλιο του Ρέικιαβικ, ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης στη σκιά του σκανδάλου.

Η μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία της χώρας ανάγκασε τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηφαιστειογενής Ισλανδία, κόρη κορυφαίου θυμού*, στέλνει μήνυμα ελπίδας.

Η ελπίδα έρχεται, με το λαχείο

Το λαχείο συνιστά κατ’  ουσίαν έναν φόρο που επιβάλλεται σε κακόμοιρους, ματαιόδοξους αφελείς. Το γεγονός ότι ο κόσμος μας βρίθει τέτοιων αφελών δεν σημαίνει ότι καλώς ο καθένας εξαπατά όποιον προσφέρεται για εξαπάτηση. Αντιθέτως, θα έπρεπε ο κυρίαρχος να προστατεύει τους αφελείς.

Treatise of Taxes and Contributions (1662), Sir William Petty

Κάτω από το $1 το βαρέλι η Ελπίδα στην Ελλάδα

Η σημερινή κοινωνία είναι για τους πεσιμιστές -τους ευλογημένους- σύμφωνα με τον Alexander Pope, επειδή αυτοί είναι και οι μόνοι που δεν ελπίζουν σε τίποτα. Όλοι οι υπόλοιποι την ελπίδα την χρησιμοποιούσαμε ως καύσιμο για να βγάλουμε και την επόμενη ημέρα. Και στην Ελλάδα η τιμή της έχει πέσει επικίνδυνα.

Αν σκέφτεστε σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ίσως ήδη να θεωρείτε ότι ο τίτλος είναι εσφαλμένος γιατί ο νόμος της αγοράς υπαγορεύει πως η τιμή πέφτει όταν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά από ότι ζήτηση. Σωστό, αλλά ο ισχυρισμός μου «στέκεται» και καπιταλιστικά: η τιμή πέφτει επίσης όταν το προϊόν είναι ποιοτικά στον πάτο της κλίμακας. Και η ελπίδα που πουλάει το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι του χειρίστου είδους.

Ο Γάλλος φιλόσοφος Ετιέν Μπαλιμπάρ: «Τεράστια ελπίδα και παράδειγμα για την Ευρώπη ο ΣΥΡΙΖΑ»

«Τεράστια ελπίδα και παράδειγμα για την Ευρώπη» χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ο Ετιέν Μπαλιμπάρ -ένας από τους γνωστότερους φιλοσόφους (αλλά και πολιτικός αγωνιστής) της Γαλλίας, καταγγέλλοντας παράλληλα τους θεσμούς ότι θέλουν να οδηγήσουν σε αποτυχία την «ελληνική απόπειρα δημοκρατίας» και σε συνθηκολόγηση τον ΣΥΡΙΖΑ, και να το κάνουν γρήγορα, για να μη γίνει παράδειγμα για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ιδίως για τους Ισπανούς.

«H πολιτική σας είναι για μας, για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες που θέλουν μια άλλη Ευρώπη, μια πηγή θεμελιώδους ελπίδας» τόνισε, απευθυνόμενος στους 'Ελληνες ακροατές του, μιλώντας χθες το βράδυ στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, μαθητής του Λουί Αλτουσέρ, συγγραφέας πολλών βιβλίων και καθηγητής Πανεπιστημίων της Γαλλίας και των ΗΠΑ.

Ελπίδα

Αυτά τα τελευταία χρόνια κοντεύουν να κάψουν τον εγκέφαλό μου -ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων- αλλά, παράλληλα, μου έχουν δώσει την ευκαιρία να σκεφτώ και πράγματα που, σε διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, μάλλον δεν θα με απασχολούσαν. 

Υπάρχει μια πολύ γνωστή φράση του Νίκου Καζαντζάκη από την Ασκητική: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος». Στον τάφο του, η επιγραφή γράφει «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος».

Έχω διαβάσει διάφορες ερμηνείες της φράσης – οι περισσότεροι την αποδίδουν στο ότι ο Καζαντζάκης επηρεάστηκε από τον Βουδισμό.

Δεν μπορούσα να κατανοήσω απόλυτα, όμως, γιατί ο Νίκος Καζαντζάκης έβαλε στην ίδια μοίρα την ελπίδα και τον φόβο (βάζοντας μάλιστα πρώτη την ελπίδα, πριν τον φόβο). Δεν είναι η ελπίδα ένα θετικό συναίσθημα;

Πώς κερδίζεις αυτόν τον αγώνα

Σε ένα τραγούδι του ο Τζίμης Πανούσης λέει «είσαι ωραίος, επειδή εγώ είμαι ο άσχημος, είμαι μικρός γιατί εσύ είσαι μεγάλος». Η ελληνική κοινωνία έχει μάθει να ετεροκαθορίζεται. Φουσκώσαμε από εθνική υπερηφάνεια όταν η εθνική μας πήρε το Euro το 04, παρόλο που δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας από τον καναπέ και δεχτήκαμε με θλίψη την προπαγάνδα των τεμπέληδων Ελλήνων παρόλο που δουλεύαμε 4 ώρες υπερωρίες την ημέρα χωρίς να τις πληρωνόμαστε.

Κάπως έτσι, θερμόαιμοι και έτοιμοι για το καλύτερο και το χειρότερο, όταν ξεκίνησε η διαπραγμάτευση συνδέσαμε τις ελπίδες μας στις πρώτες θετικές αποκρίσεις των άλλων και τώρα η χώρα βυθίζεται την κατάθλιψη επειδή η Standard & Poors μας υποβάθμισε (λες και θα βγαίναμε στις αγορές και έχει καμία σημασία). Με χαρά χαιρετήσαμε τον αμερικάνικο λαό όταν ο Ομπάμα ζήτησε το τέλος της λιτότητας και ετοιμαζόμαστε να φορέσουμε τα μαύρα επειδή (όπως αναμενόταν από πολλούς) η πρεσβεία των ΗΠΑ μας κουνάει το δάχτυλο.

Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Κρύας Βρύσης: Δικαίωση και Ελπίδα

Η Ο.Μ. Κρύας Βρύσης που δημιουργήσαμε ήταν απόφαση καρδιάς. Βλέποντας το μαρασμό του τόπου στον οποίο ζήσαμε εμείς αλλά και τα παιδιά μας που ξενιτεύονται και θεωρώντας πως ο τόπος μας δεν πρέπει να μείνει εκτός από τη μεγάλη αλλαγή που έρχεται από μια κυβέρνηση της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε εμείς το βήμα αυτό και ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΜΕ.

Με την ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε από καρδιάς όλες και όλους τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξαν και συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία.

Την άλλη Κυριακή ψηφίζουμε;

Όχι ακριβώς και νομίζω πως όλοι και όλες μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτή η φάση είναι κάτι περισσότερο από εκλογές, από αυτές τις εκλογές που αν άλλαζαν τις ζωές μας θα ήταν παράνομες. Φαίνεται, το βλέπεις, ότι αυτό που θα συμβεί την άλλη Κυριακή δεν θα είναι μία σκέτη εκλογική αναμέτρηση, γιατί πράγματι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τις ζωές μας θα ήταν όντως παράνομες.

Τι θα συμβεί αν κερδίσει ο Σαμαράς;

Ένα βασικό ερώτημα που πλανάται στα τηλεοπτικά πάνελ αυτές τις μέρες είναι το τι θα συμβεί αν κερδίσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την πρώτη μέρα η Νέα Δημοκρατία έχει επενδύσει στη στρατηγική του φόβου στοχεύοντας να ενισχύσει τη συσπείρωσή της, επικαλούμενη την καταστροφή που θα έρθει αν έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, θεωρεί διατάραξη της «φυσικής ισορροπίας» να κυβερνήσει για πρώτη φορά μεταπολεμικά ένα κόμμα το οποίο δεν προέρχεται από τη μήτρα των δύο παραδοσιακών ρευμάτων. Δεύτερον, γιατί με αυτόν τον τρόπο η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται ότι θα μπει η ίδια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κι όμως, η πολιτική ζωή του τόπου μπορεί να συνεχιστεί χωρίς αυτούς. Αυτός είναι ο προσωπικός τους φόβος και τον μεταμφιέζουν σε συλλογικό με άλλο επικάλυμμα.

Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

«Δάνειο» από τον Jim Jarmusch, ή αλλιώς «Κι εμείς στο δρόμο θα είμαστε, σύντροφε»  

Ξεκίνησε να κόβει τη βασιλόπιτα, παραδοσιακά, σ’ αυτό το σπίτι, χωρίς σταύρωμα και το πρώτο κομμάτι για τον λαό. Μόνο που φέτος, για πρώτη φορά –σας λέω αλήθεια- το φλουρί έπεσε στο κομμάτι του λαού. Φλουρί, σ’ αυτό το σπίτι,  δεν σημαίνει κάποιο υλικό αντίτιμο, παρά μόνο μια ευχή από στίχο του Λειβαδίτη: «Νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο, καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει». Για τους εραστές, και του ονείρου, που μόνο αυτοί μένουν ζωντανοί.

Δικαίωμα

Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: Εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες.
Δεν έχει σημασία αν τελικά δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους.
Ελπίζοντας πάντοτε πώς κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα.
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους”.

(Μανόλης Αναγνωστάκης, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1969 μ.Χ.)

Μπορώ να έχω μία μερίδα χαρά, παρακαλώ; Ευχαριστώ. Αφήστε με τώρα, να την απολαύσω με την ησυχία μου.

Το τελευταίο παραμύθι

Την επιχείρηση "εικονική πραγματικότητα" ετοιμάζονται να θέσουν σε εφαρμογή οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, προκειμένου να εγκλωβίσουν τους πολίτες στην τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου, μεταφέροντάς τους από τη μίζερη και αβίωτη καθημερινότητα των περικοπών, των φόρων και της ανεργίας στον "τεχνητό παράδεισο" της ελπίδας. 

Ετος υπέρβασης και ανατροπής το 2014

Αποχαιρετήσαμε τα μεσάνυχτα τον τέταρτο κατά σειρά χρόνο άγριας λιτότητας, οικονομικής ανέχειας και δυσπραγίας, κοινωνικής εξαθλίωσης και πολιτικής ένδειας. Θα περίμενε κανείς, ύστερα από τόσα δεινά που έχουν υπομείνει οι Ελληνες πολίτες για να σωθεί το ευρώ και η χώρα εντός του ευρώ, να ήταν εμφανή ήδη τα σημάδια εξόδου από την πρωτοφανή κρίση, που πλήττει με σφοδρότητα τα ασθενή κοινωνικά στρώματα. Ομως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών να μας πείσουν ότι έχουμε «success story», η πραγματικότητα τους διαψεύδει οικτρά και καθημερινά. 

Κανονικοί άνθρωποι

Φτιάχνει κεραμικά. Έφτιαχνε κεραμικά σε ένα εργαστήριο που έκλεισε. Ανεργία. Δοκίμασε να σταθεί μόνη της. Δεν τα κατάφερε. Ανεργία. Οι ώρες στάζουν η μία πιο κούφια από την άλλη. Γυροφέρνει ανύπαρκτη μέσα στις μέρες της εβδομάδας, τρυπώνει από τη μία μέρα στην άλλη: καμιά τους δεν έχει όνομα. Μια φίλη την καλεί σε ένα φεστιβάλ λαϊκής τέχνης στη Βιέννη. Τη βοηθάει να ταξιδέψει, μένει εκεί λίγες μέρες. «Τις τελευταίες μέρες», μου λέει, «δεν ήθελα να φύγω, δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Καθόμασταν να πιούμε έναν καφέ, περπατάγαμε στον δρόμο και έβλεπα γύρω μου κανονικούς ανθρώπους. Κανονικούς ανθρώπους, καταλαβαίνεις;» Καταλαβαίνω.

Πρωτογενές πλεόνασμα δυστυχίας

Το τροπάριο της "κομματικής υποκίνησης των κινητοποιήσεων" ξανάπιασαν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, με στόχο να δυσφημήσουν τις απεργίες που ξεκινούν και να περιορίσουν την πολιτική δραστικότητά τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση ανακαλύπτει "υποκινητές" των κινητοποιήσεων στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Συνήθως, όμως, με μια τέτοια μυωπική ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας, οι κυβερνήσεις οδηγούνται... ανεπαισθήτως στην ήττα.

Χρειάζεται να είναι κανείς μίλια μακριά από την κοινωνία για να αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική αιτία και την οργανωτική ικανότητα των απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων. Μπορεί η κυβέρνηση να ελπίζει στα σοβαρά ότι η εικονική πραγματικότητα του "πρωτογενούς πλεονάσματος" θα εξαφανίσει την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής των πολιτών;

Υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα;

Ένα άρθρο από τον δικηγόρο κ. Ευάγγελο Ιωαννίδη για την οικονομική κρίση και τους τρόπους αντιμετώπισή της. Δεν υιοθετώ τις απόψεις του, απλά σεβόμενος τους προβληματισμούς του το αναδημοσιεύω, όπως ευγενέστατα μου το ζήτησε.

Η κατάσταση στην δύσμοιρη πατρίδα μας οδηγείται από το κακό στο χειρότερο  και ο λαός ειδικά οι νέα γενιά έχει πάψει,  να ελπίζει και να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον. Η Ελλάδα μετά από την υπογραφή και εφαρμογή τριών μνημονίων με τους δανειστές της έχει βυθιστεί σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας και αποτυχίας επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων, όπως από τα πρώτα άρθρα μου για το θέμα είχα επισημάνει έγκαιρα και για αυτήν την αποτυχία δεν φταίει κυρίως η δήθεν κακή εφαρμογή της οικονομικής συνταγής, όπως βολικά παπαγαλίζουν διάφοροι εγχώριοι υποστηρικτές της τρόικα. Αποκαλυπτικό μάλιστα του επικοινωνιακού παραμυθιού, που έχουν στήσει οι δανειστές και οι εγχώριοι υποτακτικοί τους είναι και το επιχείρημα, ότι δήθεν η Ελλάδα δεν έκανε τίποτα στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και για αυτό δεν πέτυχε τους στόχους του το πρόγραμμα. Έρχεται όμως το Lisbon Council και η Berenberg Bank, για να καταδείξουν το μέγεθος του ψεύδους, όταν με την έκθεση τους «Τhe 2012 Euro Plus Monitor», που εκπόνησαν απο κοινού, η Ελλάδα παίρνει την υψηλότερη βαθμολογία (8,2 με άριστα το 10) και την υψηλότερη θέση μεταξύ 20 εξεταζόμενων χωρών της Ευρώπης, σε ότι αφορά την επίτευξη δημοσιονομικής προσαρμογής και την προώθηση μεταρρυθμίσεων. Είναι λοιπόν χωρίς αμφιβολία ο πυρήνας της συνταγής εξαρχής λανθασμένος και αδιέξοδος, που οδηγεί σε αστοχίες στα οικονομικά μεγέθη, σε παράλυση της πραγματικής οικονομίας και σε αποσάθρωση της ελληνικής κοινωνίας και των θεσμών της.