Πριν το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης για να αγοράσει
κανείς ένα ευρώ χρειαζόταν περισσότερο από 1,50 ελβετικά φράγκα. Από το
ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης και μετά το ευρώ άρχισε να πέφτει και το
ελβετικό φράγκο να ανατιμάται καθώς οι επενδυτές πουλούσαν ευρώ και
αναζητούσαν ασφάλεια στο ελβετικό νόμισμα και μέχρι τον Αύγουστο του
2011 η ισοτιμία του με το ευρώ είχε φτάσει στο ένα προς ένα.
Στην προσπάθεια της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας από τη
μια να προστατέψει την οικονομία της χώρας και από την άλλη να
συνεισφέρει στην αποκλιμάκωση των πιέσεων, κερδοσκοπικών και μη, στο
ευρώ, έλαβε την απόφαση, στις 06 Σεπτεμβρίου του 2011, να δημιουργήσει
μία τεχνητή, κλειδωμένη ισοτιμία του φράγκου με το ευρώ στο 1,20 έτσι
ώστε ένα ευρώ να κοστίζει , σταθερά, 1,20 φράγκα. Αυτό σήμαινε ότι θα
έπρεπε να πουλάει φράγκα και να αγοράζει ευρώ, σε μία φάση που κανένας
δεν ήθελε το ευρωπαϊκό νόμισμα. Με αυτόν τον τρόπο η Ελβετία παρείχε μία
πολύ σημαντική στήριξη στο ευρωπαϊκό νόμισμα.