Χρειάστηκαν εκατοντάδες χρόνια και πολύ αίμα μέχρι οι άνθρωποι να σπάσουν τις αλυσίδες της δουλείας, εκείνης δηλαδή της κατάστασης όπου το άτομο ήταν αντικείμενο, κτήμα, χωρίς κανένα δικαίωμα πάνω στη ζωή του, στο εαυτό του, στη ζωή. Και οι αλυσίδες έσπασαν όχι για να κατακτηθεί μία πλήρης, αληθινή ελευθερία, αλλά για να αντικατασταθεί η δουλεία από μία κατάσταση λιγότερης δουλείας, μέχρι να 'ρθει η στιγμή που η «λιγότερο δουλεία» χρειαζόταν να δώσει τη θέση της σε μία κατ’ ευφημισμόν ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία του ανθρώπου να πουλάει την εργασία του. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν άλλαξε τον βασικό πυρήνα… ο άνθρωπος ως αντικείμενο εκμετάλλευσης και πηγή αμύθητων κερδών. Πάντως ήρθαν κάποτε μέρες και χρόνια όπου το αίμα «κάρπιζε» και έδινε δικαιώματα, ένα εργασιακό βίο, μια κάποια αξιοπρέπεια, μια κάποια ζωή. Κάπου σε ετούτο τον πλανήτη ήρθαν χρόνια, υπήρξαν τόποι όπου η ζωή δεν είχε προσφορά και ζήτηση, κέρδη και απώλειας, φυσικά ποσοστά ανεργίας, αυτορρυθμιζόμενη αγορά ως την ίδια όψη της ζούγκλας με ωραία λόγια…
