Το Μακεδονικό συνιστά χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοπαγίδευσης, όταν η επίσημη ιστορική «εθνική αφήγηση» νοηματοδοτεί κυρίαρχα τον όρο «εθνικά ζητήματα» και επηρεάζει αποφασιστικά τον χειρισμό τους, εγκλωβίζοντας κοινωνία και Πολιτεία.
Τα έθνη, ως τέκνα της νεωτερικότητας, είναι πολιτικές κοινότητες και όχι φυλετικές ομάδες. Συγκροτούνται, κοινώς φτιάχνονται. Δεν «ξυπνούν» από έναν αιώνιο λήθαργο. Δεν είναι δηλαδή αποτέλεσμα αφύπνισης παλαιότατων εθνών που είχαν περιπέσει σε μακρόχρονη χειμερία νάρκη. Ακολούθως, η ιστορική συνείδηση κάθε έθνους κτίζεται πάνω σε μεγάλες αφηγήσεις για το παρελθόν. Είναι πλέον ευρύτατα αποδεκτό ότι οι «εθνικές ιστορίες» αποτελούν ουσιαστικά πολιτικές αφηγήσεις και ως τέτοιες συνδέουν επιλεκτικά ιστορικά γεγονότα και πολιτισμικά στοιχεία για να δημιουργήσουν τη συνεκτική εικόνα ενός έθνους που διατηρεί την ιδιοπροσωπία του στη διάρκεια των αιώνων.
