Πριν από εκατό χρόνια, ο επετειακός εορτασμός για την συμπλήρωση εκατό χρόνων από την Επανάσταση του 1821, βρήκε μπροστά του την μικρασιατική στρατιωτική περιπέτεια. Η επάνοδος των φιλο-βασιλικών κομμάτων και δυνάμεων στην εξουσία, λίγους μήνες νωρίτερα, είχε γίνει με σύνθημα το «οίκαδε», τον τερματισμό δηλαδή του πολέμου και την επιστροφή των στρατιωτών από το μέτωπο στις εστίες τους. Οι προεκλογικές υποσχέσεις αποδείχθηκαν — όπως πολύ συχνά συμβαίνει στα πολιτικά ήθη και έθιμα της αστικής τάξης — απατηλές και ο Μάρτιος του 1921 βρήκε την Ελλάδα σε καθεστώς στρατιωτικών κινητοποιήσεων με την επιστράτευση νέων ηλικιών και την αποστολή στο μικρασιατικό μέτωπο δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών. Οι πρώτες αποτυχίες των ελληνικών όπλων οδήγησαν λίγους μήνες αργότερα σε πανστρατιά η οποία, έφερε μεν τον ελληνικό στρατό μερικά χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα, εξουθένωσε όμως τους Έλληνες και άνοιξε τον δρόμο για το δράμα της Μικρασιατικής καταστροφής, ένα χρόνο αργότερα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο εορτασμός των εκατό χρόνων αναβλήθηκε για πιο πρόσφορες εποχές.
