Ο πατριωτισμός ως θεωρία είναι ωραίος,
ανυψωτικός, ενίοτε σχεδόν λυτρωτικός. Ο πατριωτισμός ως πρακτική, ειδικά
στη χώρα μας και ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι ότι του φανεί του
Λολοστεφανή. Αμόρφωτα παιδάκια με ξυρισμένα κεφάλια, άρχοντες της
τοπικής αυτοδιοίκησης που όταν δε βρίσκονται στα τηλεοπτικά παράθυρα,
ντύνονται Ζορό και τραγουδάνε το νταλκά τους στα σκυλάδικα, πολιτικοί
αρχηγοί που πολιτεύονται με την Παναγία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας,
δημοσιογράφοι που έχουν κάνει σκοπό της ζωής να βρίσκουν κάθε μέρα και
από μια καινούργια βρισιά για τη Μέρκελ, ρασοφόροι ιεροκήρυκες του
μίσους, φασίστες, ρατσιστές, ξιπασμένα ρεμάλια, ένας ολόκληρος συρφετός
ανοησίας. Να ποιοι θεωρούνται σήμερα πατριώτες! Και σα να μη φτάνει
αυτό, οι ίδιοι άνθρωποι, εφόσον ο πατριωτισμός αποτελεί κτήμα τους,
μετράνε όλους τους υπόλοιπους με τα δικά τους στάνταρ βλακείας. Αν δεν
είσαι μαζί μας, είσαι με τους άλλους. Δηλαδή είσαι μειοδότης, προδότης,
δοσίλογος, φερέφωνο των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ, ή ...Αλβανός!
