Πάει τώρα κάμποσος καιρός που κοιτώ τα ελληνικά πράγματα από μιαν
απόσταση ασφαλείας, μπορείς να πεις. Εδώ «στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, άραξα μοναχός μ’ αυτό το
παραμύθι…» καθώς ορίζει ο ποιητής. Νοιώθω, μάλιστα, το ομολογώ, μιαν
απέχθεια ενασχόλησης με τα πολιτικά πράγματα, τέτοια που θα θύμιζε
απολιτίκ νεαρό της δεκαετίας του 90, όταν οι μικροαστοί έδεναν για τα
καλά τα σκυλιά με τα λουκάνικα και στις νεοελληνικές μεγαλουπόλεις οι
κυρίες του Κινήματος έβρισκαν ένα κακόμοιρο τετράποδο να το υιοθετήσουν,
ως μεταβατικό αντικείμενο. Εκείνο, τουλάχιστον, πίστευαν πως δεν θα τις
εγκαταλείψει ποτέ, έτσι καθώς οι σύζυγοι τους ξύριζαν τα μουστάκια τους
για να μην αγκυλώνουν το στιλπνό δέρμα της νέας γραμματέως τους. Τέτοια
πράγματα.
