Η τεχνοφεουδαρχία και οι νέοι δούλοι

Είναι τόσο βαθιά η σήψη και η παρακμή στο σημερινό πολιτικό-οικονομικό σύστημα αξιών, αλλά και ευρύτερα στις κοινωνίες, που πραγματικά ώρες ώρες αναρωτιέται κανείς αν, αλήθεια, υπάρχει κρυμμένο πουθενά εκείνο το... «κάτι» που θα λειτουργήσει εγερτήρια, καθολικά και αποφασιστικά: περίπου σαν «σανίδα σωτηρίας» από την οποία θα πιαστούμε άπαντες! Ολοι οι άξονες, οι όροι και τα μεγέθη έχουν, αίφνης, αλλάξει∙ με αποτέλεσμα ακόμη και οι πιο σώφρονες της όλης υπόθεσης να αναζητούν πλέον ικανές λέξεις και νοήματα, ώστε να μπορούν να περιγράψουν και να αποτυπώσουν με καλύτερη καθαρότητα και ενάργεια την κατάσταση.

Μικρό πλιάτσικο, μεγάλο πλιάτσικο

Ενδεχομένως παραβιάζω ανοιχτές πόρτες. Εγραψε το περασμένο Σάββατο ο Αρης Χατζηστεφάνου ένα εύστοχο κείμενο για το «Δικαίωμα στο πλιάτσικο», ξεκινώντας από την αγγλοσαξονική λέξη loot που χρησιμοποιείται για τη λεηλασία, την αρπαγή, κι εκεί επισήμανε την απροσδόκητη σύνδεση του looting (=πλιάτσικο) με τις οικονομικές και κοινωνικές ρίζες του ρατσισμού: εφόσον ιδιοκτησία στη δουλοκτητική Αμερική σήμαινε λίγο πολύ μέχρι και τον 19ο αιώνα την κατοχή γης και μαύρων δούλων, looting (=πλιάτσικο) αποκαλούνταν και η διά της βίας απελευθέρωση ενός σκλάβου από πλήθος εξεγερμένων μαύρων (ενδεχομένως με τη δειλή υποστήριξη και λίγων λευκών). Και σ’ αυτήν την αυτονόητη στις μέρες μας απελευθερωτική πράξη θεμελιώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ένα «δικαίωμα στο πλιάτσικο», κατά τον τίτλο του κειμένου του Α.Χ. («Εφ.Συν.» 30/5/2020).