Σε μια από τις πιο γνωστές και εμβληματικές φράσεις του, ο
Ουμπέρτο Έκο σημειώνει πως οι σύγχρονες δικτατορίες δεν επιβάλλονται με
τα τανκς, αλλά με τις τηλεοράσεις (κι αν το προεκτείνουμε λίγο, με τα
media). Μολονότι στο φοβερό και τρομερό βενζινάδικο-gate δεν μιλάμε για
τη δύναμη της επιβολής ενός καθεστώτος, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε
ότι πρόκειται για μια (ακόμη) νίκη της αισθητικής του αυριανισμού επί
της δημοσιογραφίας και για την επιβολή της «χούντας» του κίτρινου τύπου…
Ουδείς άνθρωπος με κανονική σκέψη, κριτική αντίληψη και στοιχειώδη
κοινωνική μόρφωση θα ασχολούνταν κανονικά με την ιστορία του σκασμένου
λάστιχου, ακόμη κι αν «σκόνταφτε» πάνω της. Όμως, η ιστορία του
κιτρινισμού της είδησης -και τελικά της ίδιας της δημοσιογραφίας- δεν
είναι ούτε τωρινό, ούτε μονοσήμαντο ή εύκολα αντιμετωπίσιμο φαινόμενο.
Πρόκειται για έναν πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας, που τελικά επιβάλει
όχι μόνο άποψη στον δημόσιο διάλογο (και βίο), αλλά και την ίδια την
αισθητική του.
