Δημοσιογραφία

Η δημοσιογραφία ίσως είναι από τα ωραιότερα επαγγέλματα. Δύσκολο, αλλά όχι περισσότερο από το επάγγελμα που κάνει ένας οδηγός ταξί, ένας εγκλωβισμένος περιπτεράς, μια εργαζόμενη στην εισπρακτική εταιρεία των αδελφών Σιούφα, αναγκασμένη για 600 ευρώ μισθό να πιέζει τους δανειολήπτες. Ναι, η δημοσιογραφία είναι ένα προνομιακό επάγγελμα. Γιατί ποιο άλλο ανταμείβει την περιέργειά σου, το ενδιαφέρον για τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, σε κάνει γνωστό, σχεδόν δημόσιο πρόσωπο και σου δημιουργεί δίκτυα γνωριμιών, επαφών, πηγών, σου ανοίγει δρόμους για να ταξιδέψεις, να ανιχνεύσεις και να καταγράψεις γεγονότα, συμπεριφορές, να στηλιτεύσεις ανισότητες και να συμβάλεις –στο μέτρο της ανεξαρτησίας που σου παρέχει ο εργοδότης ΜΜΕ– για την ανάδειξη των ανισοτήτων που αυξάνονται και στη χώρα μας;

Εύπορες οικογένειες με δεσμούς με τη ΝΔ, ελέγχουν τα ελληνικά ΜΜΕ

Η έκθεση τονίζει επίσης την «ευπάθεια» του ΕΣΡ και των δημοσίων μέσων ενημέρωσης σε πολιτικές παρεμβάσεις.
Αποκαλυπτικά, ξεκάθαρα και ιδιαιτέρως ζοφερά είναι τα στοιχεία για τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα, τα οποία παρουσιάζουν σε έκθεσή τους το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου (IPI) και το Κέντρο Έρευνας Μέσων και Δημοσιογραφίας (MJRC).

Είσαι παπάς, ένοπλος, γιατρός, αστυνομικός, ανάπηρος ή έγκυος;

Ποιος είμαι; Τι κάνω; Από πού έρχομαι; Πού πηγαίνω; Από ποιον δρόμο; Να ζει κανείς ή να μη ζει; Κι αν ζει, αξίζει να ζει; Υπάρχει ζωή πριν απ’ τον θάνατο; Και ποιος την καθορίζει; Ενας Κυριάκος; Ο διπλανός μου; Η μάνα μου; Ο πατέρας μου; Ο άντρας μου; Τα παιδιά μου;... Αιωνόβια ερωτήματα, με χιλιάδες απαντήσεις. Δεν μας φτάναν οι φιλόσοφοι που με αυτά καταπιάνονταν, έχουμε και τους αμπελοφιλοσόφους. Στη σύγχρονη εποχή, τους λέμε: δημοσιογράφους.

Δημοσιογραφία στην Ελλάδα / Ανίατα ασθενής; – Μια απόπειρα χαρτογράφησης

«Η Δημοσιογραφία είναι λειτούργημα», συνηθίζαμε να λέμε κατά τα φοιτητικά μας χρόνια. Λίγο ο ιδεαλισμός ότι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό και λίγο η απειρία από την πραγματικότητα στοιχειοθετούσαν τη βαθιά πίστη γύρω από την παραπάνω φράση που αναφέρεται ρητά και στον Κώδικα Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των δημοσιογράφων – μελών της ΕΣΗΕΑ.

Αίμα, σπέρμα, στέμμα

Εμείς τροφοδοτούμε το δράμα της...
Ελεγαν παλιά για τη δημοσιογραφία ότι το κοινό είναι αδηφάγο, ότι θα προτιμούν πάντοτε να διαβάζουν ειδήσεις για «αίμα, σπέρμα και στέμμα». Το στέμμα το ξεφορτωθήκαμε, αν και μας συγκινούν πολύ τα εκ του εξωτερικού πάθη του, όμως τα άλλα δύο... Αχ, τα άλλα δύο πώς μας τροφοδοτούν.

Ball is Ball, Be It Ever So Humble

Θάνατος της δημοσιογραφίας: Το υπερόπλο μιας αδίστακτης και διεφθαρμένης εξουσίας

Η τελευταία φορά πριν την υπόθεση Λοβέρδου, που μας απασχόλησε η φράση «παραποίηση εγγράφου» ήταν με αφορμή την υπόθεση της καθαρίστριας που απειλήθηκε με 10 έτη φυλάκισης επειδή παραποίησε το απολυτήριο δημοτικού για να έχει δουλειά, να μπορέσει να επιβιώσει σκουπίζοντας και σφουγγαρίζοντας. Η γυναίκα αθωώθηκε μετά από ένα μεγάλο κίνημα συμπαράστασης, αφού βέβαια την είχαν ξετινάξει τα ΜΜΕ.

Δεν συνέβη το ίδιο (ξετίναγμα) με την υπόθεση του πρώην υπ. Υγείας, Αν. Λοβέρδου και των λοιπών πολιτικών των οποίων τα ονόματα σβήστηκαν από επίσημο έγγραφο του FBI που τους ενέπλεκε σε δωροδοκία για την υπόθεση Novartis.

Ομοβροντία για την αήθη επίθεση στη δημοσιογραφία

Με μια ομοβροντία πυρών από την αντιπολίτευση, αλλά και βέλη εξ οικείων, και με ακλόνητα επιχειρήματα από τη μάχιμη δικηγορία και την επιστήμη, η «Εφ.Συν.» ανατέμνει την αήθη επίθεση του πρωθυπουργού από το βήμα της Βουλής στον Κώστα Βαξεβάνη και τη Γιάννα Παπαδάκου, εντέλει στην ίδια την ερευνητική δημοσιογραφία.

Εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝ.ΑΛΛ., του ΜέΡΑ25, ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Κύρτσος, έγκριτοι νομικοί και η αναπληρώτρια καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ, μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης (CPT), Ιφιγένεια Καμτσίδου, εξηγούν τι σημαίνει για την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος η πρωτοφανής και λυσσαλέα επίθεση του Κ. Μητσοτάκη στους δύο δημοσιογράφους.

Πώς τα Ελληνικά Hoaxes «ξεπλένουν» την κυβέρνηση για τη διαχείριση της πανδημίας

Στο στόχαστρο της λογοκρισίας των Hellenic Hoaxes, ενός οργανισμού που υποτίθεται ότι ελέγχει την ορθότητα των αναρτήσεων στο facebook και γενικότερα της ελληνικής ειδησεογραφίας, βρέθηκαν πρόσφατα δημοσιεύματα σε ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων και της «Εφ.Συν.», που ανέφεραν πως η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις στις χώρες της Δύσης ως προς τους θανάτους ανά κάτοικο από τον κορονοϊό τον τελευταίο χρόνο.

Τι «ανακάλυψαν» λοιπόν, υποτίθεται, οι fact checkers του οργανισμού; Υποστηρίζουν πως είναι παραπλανητικές οι αναλύσεις του καταξιωμένου διεθνώς καθηγητή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου, Βασίλη Τσαουσίδη, που ορθώς ανέφερε ότι η Ελλάδα κατατάσσεται πρώτη σε θανάτους στο διάστημα 01/11/2020 - 24/11/2021 μεταξύ των χωρών του Δυτικού Κόσμου.

Δεν είναι καλή η ερώτησις. Καθόλου!

Τον άκουσα και ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει από το δεξί μου μάτι. Το αριστερό μένει πάντα στεγνό. Τι φάση; Θα έχει πρόβλημα κάποιος αδένας φαίνεται... Τον είδα και σκίρτησε το δεξί μου φυλλοκάρδι. Το αριστερό μένει πάντα ακίνητο. Αυτό που λέμε «με μισή καρδιά». Θα έχει πρόβλημα κάποια αντλία φαίνεται.

Τα ωραία κείμενα (των άλλων)

Ο Γιάννης Τριάντης γράφει για σπινθηροβόλα κείμενα σε εφημερίδες και ιστολόγια, που τα εκτιμάς ακόμη κι αν διαφωνείς με το περιεχόμενό τους.

Τα διαβάζεις και ευφραίνεσαι. Κείμενα εκρηκτικά, με τις λέξεις να καλπάζουν σαν άλογα, κείμενα ήσυχα σαν καλοκαιριάτικα μεσημέρια στην εξοχή, γραμμές αφομοιωμένης γνώσης και σπινθηροβόλων εξάρσεων, κείμενα που κάνουν follow up στις δικές σου σκέψεις, κείμενα ανεκτίμητης λογιοσύνης, κείμενα πολύτιμα που τα καταχωρίζεις αμέσως στα τιμαλφή.

Δεν έχει σημασία αν συμφωνείς. Σε παίρνει από το χέρι ο ρυθμός τους και ξεχνάς τις ενστάσεις και τη διαφωνία σου. Αφήνεσαι ηδέως στο γάργαρο ποτάμι των λέξεων. Στην γητιά της περίτεχνης ύφανσης.

«Ξαφνικός θάνατος» για τις τοπικές εφημερίδες

Στη χειρότερη μοίρα βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο περιφερειακός Τύπος της χώρας. Με κλειστά τα καταστήματα, έχει σπάσει ακόμα μια φορά φέτος ο κύκλος των συνδρομητών, ενώ η ύφεση μετατρέπει ακόμα και το μικρό έξοδο για την εφημερίδα σε σπατάλη που μπορεί να κοπεί από τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Ξεχασμένες αμαρτίες...

Τι κακό κι αυτό με την Εκθεση Πισσαρίδη. Ερχεται τώρα και μας θυμίζει ότι στην Ελλάδα το κόστος των επικοινωνιών είναι 63,1% πάνω από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Δεν μιλούμε για επικοινωνία πολιτική, τύπου «λίστας Πέτσα». Οταν απελευθερωνόταν η αγορά των τηλεπικοινωνιών στη δεκαετία του ’90, ο κ. Πέτσας κουρευόταν αλλού. Μιλούμε γι’ αυτό που ξεχνάμε όποτε πληρώνουμε έναν βαρύ λογαριασμό τηλεφωνίας. Ας όψεται η εξοικείωση με το τέρας της ακρίβειας και η απουσία σχετικών ρεπορτάζ - λόγος που εξηγεί ίσως και την απουσία Νόμπελ δημοσιογραφίας...

Η πανδημία του κορονοϊού περιπλέκει το επάγγελμα του δημοσιογράφου

Ενώ οι θεσμοί, οι κυβερνήσεις, οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι, οι αρχές και οι αθλητικές ομοσπονδίες καλούνται όλες να προσαρμοστούν στους νέους περιορισμούς που επιβάλλουν οι χώρες λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, οι ειδικοί λένε ότι συχνά η υγειονομική κρίση χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τον περιορισμό της πρόσβασης στους δημοσιογράφους.

Λιγότερες συνεντεύξεις Τύπου με φυσική παρουσία, ερωτήσεις που πρέπει να υποβάλλονται εκ των προτέρων ή κάποιες φορές καθόλου ερωτήσεις, ερωτήματα που μένουν αναπάντητα--οι πληροφορίες δεν διακινούνται σωστά στην εποχή του κορονοϊού.

Εύβοια: Η πετσο-μπουκωμένη δημοσιογραφία έκανε το θαύμα της

Ο όρος Εmbedded πρωτακούστηκε από κάποιον Αμερικανό στρατηγό του εκστρατευτικού σώματος που εισέβαλε στο Ιράκ. Χαρακτήρισε «embedded», δηλαδή «ενσωματωμένους», τους δημοσιογράφους που κάλυπταν την εισβολή ακολουθώντας τα αμερικανονατοϊκά στρατεύματα.

«Υπέρ υγείας»

Το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου (IPI) -παγκόσμιο δημοσιογραφικό δίκτυο για την ελευθερία του Τύπου- κάλεσε στις 25 Μαρτίου τους Ευρωπαίους ηγέτες να προστατεύσουν την ελεύθερη ροή πληροφοριών και να διασφαλίσουν την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης εν μέσω πανδημίας. Το Ινστιτούτο εξέφρασε τις βαθιές ανησυχίες του για τους κινδύνους από τις κυβερνήσεις που εκμεταλλεύονται την πανδημία για να τιμωρήσουν ανεξάρτητα και κριτικά μέσα ενημέρωσης, καθώς και για να εισάγουν περιορισμούς στην πρόσβαση των μέσων ενημέρωσης στις κυβερνητικές αποφάσεις και ενέργειες.

Δανεικά κι αγύριστα

Στο «πόθεν έσχες» των πολιτικών μπορεί να βρει κανείς πολλά για να τον ενοχλήσουν, λ.χ. τη μερική ή και ολική αδιαφάνεια του «πόθεν». Προβλήματα πάντως έχει και ο δημόσιος έλεγχος που ασκείται στην πολιτική συντεχνία για τα οικονομικά της, από τους δημοσιογράφους, αλλά πλέον και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δημοσιογραφία έχει τα μοτίβα της, θεμελιωμένα στην προκατάληψη ή στην πολιτική σκοπιά κάθε Μέσου: θα ψέξουμε σαν πλούσιο τον αντίπαλο, και τους δικούς μας θ’ αφήσουμε να τους ψέξουν οι αντίπαλοι - τόσο απλό.

Ποιος μπορεί να λέγεται δημοσιογράφος και ποιος όχι;

Με αφορμή τον θόρυβο που ξέσπασε από τη δημοσίευση του άρθρου γνώμης μου στους New York Times την περασμένη εβδομάδα για τα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης, ξεκίνησε μια συζήτηση για το ποιος μπορεί να υπογράφει ως δημοσιογράφος και ποιος όχι. Σε ένα σχόλιό του ο Κώστας Δουζίνας καυτηριάζει τη βαθιά σιωπή των ιστοσελίδων που με πολλή θέρμη επετίθεντο παλαιότερα στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για όλα όσα τώρα αποσιωπούν.

Όμως ανέσυραν όλο το ρητορικό «οπλοστάσιο» της προηγούμενης περιόδου όταν «διαπίστωσαν πως ένας μετακλητός στο Γραφείο Τύπου της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού επί ΣΥΡΙΖΑ έκανε το αυτονόητο για τους πολλούς: επέστρεψε στη δουλειά του για να ασκήσει ξανά το επάγγελμά του, το επάγγελμα του δημοσιογράφου». Ποιος έχει λοιπόν δικαίωμα να λέγεται δημοσιογράφος και ποια σχέση μπορεί να έχει με άλλους επαγγελματικούς χώρους, όπως είναι ο χώρος της επικοινωνίας ή της πολιτικής;

Από τη δημοσιογραφία στην πολιτική: δρόμος χωρίς επιστροφή;

«Όταν βρίσκεσαι στην πολιτική, οι ευθύνες είναι απλώς διαφορετικές. Δεν είσαι πλέον δημοσιογράφος, δεν είσαι πλέον παρατηρητής. Εχεις ευθύνη για την αλήθεια, αλλά έχεις την ευθύνη να λάβεις αποφάσεις που κανείς άλλος δεν θέλει να λάβει… Δεν είσαι πια ο θεατής. Είσαι ο ηθοποιός» έλεγε πριν από μια δεκαετία περίπου ο Μάικλ Ιγκνάτιεφ, που μια ωραία πρωία εγκατέλειψε τη ζωή του ως συγγραφέα και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, για να μπει στην αρένα της πολιτικής στον Καναδά. 

Αστοί και προλετάριοι

Όλο και περισσότερο δεξιοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι αυτοπροσδιορίζονται ως ο «αστικός κόσμος».

Άκουγα, τις προάλλες, τον Πορτοσάλτε να αναφέρεται υπερηφάνως στην αστική παράταξη, της οποίας, ευλόγως, θεωρεί τον εαυτό του επίλεκτο μέλος. Έχω ακούσει και τους Βορίδη και Γεωργιάδη να αναφέρονται -με τη διαφορά πως αυτοί μιλούν για «αστικήν παράταξιν-παρατάξεως». Είναι σαν να έχουμε μια απενοχοποίηση του αστισμού στην Ελλάδα, ακριβώς, μάλιστα, τη στιγμή που αυτός ολοκληρώνει τη μεγάλη του επίθεση.

Τι είναι, όμως, οι αστοί; Μην είναι οι νοικοκυραίοι; Οι ιδιοκτήτες, ίσως; Τα αφεντικά του εαυτού τους -και, εξ αυτού, και των άλλων; Μήπως οι «άνθρωποι του κόσμου», των ανοιχτών οριζόντων; Μα, θα πει κάποιος, δεν είναι ταυτόσημα τα παραπάνω;