Θυμάμαι παλαιότερα -και φαντάζομαι ότι αυτό ισχύει για όλες τις γενιές
αριστερών της Μεταπολίτευσης, όταν αγωνιζόμασταν για την είσοδο στη
Βουλή, κάναμε πολιτική μέσα στην ανυποληψία. Αχρείαστοι, γκρινιάρηδες,
γραφικοί. Λέγαμε λοιπόν καμιά φορά ότι ίσως ο δικός μας ρόλος είναι να
κρατήσουμε την Αριστερά υπαρκτή και σχετικώς οργανωμένη, για την ώρα που
η κοινωνία θα την χρειαστεί. Καταλήγαμε ότι είναι κι αυτό ένας έντιμος
αγώνας.
Η ώρα αυτή ήρθε πιο γρήγορα και, φυσικά, πιο τραυματικά απ' ό,τι
μπορούσαμε εμείς, τα παιδιά του "Κλικ" και των Ολυμπιακών Αγώνων, να
φανταστούμε. Η Αριστερά έγινε απαραίτητη γιατί ο λαός βυθίστηκε στη
φτώχεια, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έδειξε το αποκρουστικό του πρόσωπο,
γιατί πέφτει κόσμος από τα μπαλκόνια και πεινάνε τα παιδιά. Και οι
πολίτες, χωρίς να γίνουν φυσικά αριστεροί, αποφάσισαν να βάλουν ένα
τέλος στην παρακμή και να ψηφίσουν μια αριστερή κυβέρνηση.
