Από το 2010 μέχρι σήμερα η εγχώρια αρθρογραφία που αφορούσε την πολιτική που επιβλήθηκε/επιβάλλεται από τους δανειστές και εφαρμόστηκε/εφαρμόζεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις επικεντρωνόταν σε συγκεκριμένα σημεία. Η επιχειρηματολογία της μιας πλευράς προέβαλλε ότι όλα έγιναν για να σωθούν οι τράπεζες και να γιγαντωθούν οι ισχυροί και, της άλλης, ότι οι πολιτικές αποσκοπούσαν στο νοικοκύρεμα.
Αν όμως δεν εξετάσουμε την πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων μεμονωμένα αλλά σαν κρίκους της ίδιας αλυσίδας, τότε οδηγούμαστε σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα. Ολες οι περικοπές και όλοι οι αποκλεισμοί που εφαρμόστηκαν αποσκοπούσαν στη θεσμική προσαρμογή στη δυτική μορφή της ανισότητας1.