Το σχεδόν μόνιμο χαμόγελο της διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ
θυμίζει λίγο το αινιγματικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα. Ίσως γιατί
αντικατοπτρίζει την ασυμβατότητα του επίσημου ρόλου του ΔΝΤ ως
πυροσβέστη των οικονομικών κρίσεων, και του πραγματικού του ρόλου ως
υποστηρικτή του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ίσως γιατί ο
ρόλος του πυροσβέστη δεν είναι συμβατός με το ρόλο του εμπρηστή.
Από τη μια μεριά η Λαγκάρντ και το ΔΝΤ τονίζουν την αναγκαιότητα
διαγραφής μέρους του ελληνικού χρέους για να γίνει βιώσιμο, και ότι τα
μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα επηρέασαν αρνητικά την
ελληνική οικονομία. Ενώ από την άλλη απαιτούν περισσότερη λιτότητα και
πρωτοστατούν ενσυνείδητα στη διαιώνιση ενός σαθρού οικονομικού
κατεστημένου, το οποίο απειλεί καθημερινά όχι μόνο την ελληνική, αλλά
και την παγκόσμια, οικονομία. Γιατί όμως η Λαγκάρντ το παίζει δίπορτο;
