Τα τελευταία χρόνια το γράψιμο γίνεται μια όλο και πιο δύσκολη υπόθεση. Είναι που η πανδημία και τα οριακά μέτρα που πάρθηκαν αποξέραναν τη ζωή από τις θεματικές της, μονοπώλησαν με κάθε τρόπο, έγιναν μονοφωνία μέσα στην έκτακτη συνθήκη τους.
Στη συνέχεια μετατράπηκαν στο πιο ακραίο κοινότοπο, στην υγειονομική ρουτίνα της ανίας, σε ένα τίποτα που διαδέχεται το τίποτα. Πώς να γράψεις σε τέτοια έρημο; Οταν το απροσδόκητο, το ξαφνικό ή το νέο ταυτίστηκαν με τον κίνδυνο, όταν η ανθρώπινη δραστηριότητα απολυμάνθηκε και ολόκληρη η ζωή κατάντησε μεταφορά της ζωής που ζούσαμε;
