Το έγκλημα, η δολοφονία και η αφαίρεση του πολυτιμότερου αγαθού που
έχει στην κατοχή του ο άνθρωπος, της ίδιας της ζωή του, αποτελούσε
μείζον θέμα συζήτησης από αρχαιοτάτων χρόνων, ενώ εξακολουθεί να
κυριαρχεί στην πανανθρώπινη ατζέντα, την βάση της υπαρξιακής δομής, του
κοινωνικού προτσές, καθώς και του ενδόμυχου ενστίκτου του θανάτου.
Ο δολοφόνος ανέκαθεν στιγματιζόταν, περιθωριοποιούνταν, ως μία
ανίερη, μιασματική φιγούρα, ανεξάρτητα από την βαθμίδα πολιτισμικής
στάθμης της εκάστοτε κοινωνίας. Συχνά η τιμωρία του ήταν εξίσου σκληρή
με την αποτρόπαια πράξη του. Η δαιμονοποίηση του εγκληματία πρόσφερε
πάτημα σε σκληρά, εκδικητικά καταπιεσμένα ένστικτα να βγουν στην
επιφάνεια, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο αίματος-εκδικητικής ποινής που
ολοκληρωνόταν με τον θάνατο του ενόχου. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι οι
εξέχουσες προσωπικότητες του παρελθόντος δεν προβληματίστηκαν,
αναζητώντας τα αίτια που δημιουργούν την εκδήλωση ακραίων παραβατικών
συμπεριφορών.
