Εφτά χρόνια μετά την έναρξη του «εμφυλίου» πολέμου δι’ αντιπροσώπων
μεταξύ των αδηφάγων Μεγάλων και μικρομέγαλων Δυνάμεων, η Συρία -μια από
τις πλέον «κοσμικές» και συγκριτικά προοδευτικές και ευνομούμενες
κοινωνίες της Μέσης Ανατολής- κείτεται σε συντρίμμια, με τον λαό της
σφαγιασμένο και πεταγμένο σαν κλοτσοσκούφι στις τέσσερις γωνιές της Γης.
Το ολοκαύτωμα του τρόμου, που ξεκίνησε από τη σύλληψη μερικών νεαρών
«γκραφιτάδων» στην Νταράα και μια αντικαθεστωτική διαδήλωση στην παλιά
πόλη της Δαμασκού στις 15 Μαρτίου του 2011, στο αποκορύφωμα της
προδομένης «Αραβικής Ανοιξης», λαμπάδιασε χάρη στη συνεχή ανατροφοδότηση
της φλόγας από τους διαγ(κ)ωνιζόμενους σπόνσορες-«σωτήρες».