Από την ποντιακή Ανατολία στη φτωχή και αφιλόξενη Μακεδονία

Απόσπασμα από το βιβλίο της Ουρανίας Λαμψίδου για την Οδύσσεια του πρόσφυγα πατέρα της, μέσα από τα χαρτιά που βρήκε μετά το θάνατό του.

Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματά μας, με μια τρυφερότητα, που μόνο με την αποχώρησή τους γίνεται τόσο απόλυτη. Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό, ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι, ώσπου κάποια μέρα επιστρέφουμε, χωρίς αυτούς, με τη μοναξιά του παιδιού που έχει εγκαταλειφθεί, αλλά με μια αφήγηση από την αρχή και μια καινούργια γνωριμία μαζί τους. 

«Πότε άναξ... πότε μάλαξ»

Προσφορά του «Π» για τίτλο της βιογραφίας του που συγγράφει ο ίδιος ο Γλύξμπουργκ

Επειδή το «Ποντίκι» πληροφορήθηκε το πρόβλημα του τέως άνακτος Γλύξμπουργκ, που δεν βρίσκει τίτλο για τη βιογραφία του, την οποία αυτόν τον καιρό συγγράφει, αποφάσισε να του δώσει μια ιδέα, η οποία κατέβηκε στο κεφάλι της Βάλιας που συγκινήθηκε από το μεγάλο δράμα του βασιλέως: «Πότε άναξ, πότε... μάλαξ. Η συγκλονιστική ιστορία ενός Κωνσταντίνου που κατέληξε Κοκός».

Τα περί του βασιλικού δράματος που μας ανέβασαν το αίμα στο κεφάλι (ανάμεσα στα όσα τραβάμε, πρέπει να ακούμε και τις μαλακίες του Κοκού) τα πληροφορηθήκαμε απ’ τον ίδιο, όπως αυτός τα εξέθεσε στη συνέντευξη που έδωσε στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ). Αποφασίσαμε, λοιπόν, να ασχοληθούμε λίγο μαζί του, γιατί μπορεί ο καθένας να έχει το δικαίωμα της άποψής του, αρκεί να μη θεωρεί ότι οι υπόλοιποι τρώνε κουτόχορτο.
 

Στη συζήτηση που είχε με τον δημοσιογράφο του ΡΙΚ ο Κοκός μίλησε για όλα:

ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Την 1η Απριλίου κλείνω εδώ στον Καναδά 47 χρόνια. Εφυγα από την Πατρίδα εναν μήνα μετά οταν απολύθηκα από φαντάρος. Χωριατόπαιδο, άτεχνος, και περιορισμένες γραμματικές γνώσεις. Η ζωή του μετανάστη δεν είναι ρόδινη, Την Πατρίδα δεν την ξέχασα ποτέ, την επισκέπτομαι συχνά και τα τελευταία 15 χρόνια κάθε χρόνο γιά 2-3 μήνες τά καλοκαίρια.

Μέχρι την κρίση δεν είχα λόγο << όπως όλοι μας >> νά ασχολιθώ, όλα ήταν ζωή χαρισάμενη. Αυτό που ειληκρινά χαιρόμουν πιό πολύ ήταν ή νεολέα. Τη ζωή που έκαναν. Θυμάμαι την μιζέρια της δικής μου γενιάς καί έλεγα, μπράβο τους, νά ζούν και να τα χαίρονται. Αλλά όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα όλα ήταν όνειρο.