Η μνημονιακή 6ετία κατεδάφισε, μεταξύ πολλών άλλων και, ένα ολόκληρο
σύστημα από βεβαιότητες που είχε εγκαθιδρυθεί στο συλλογικό ψυχισμό των
νεοελλήνων της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η διαρκώς αυξανόμενη καταναλωτική ευμάρεια, η ατελεύτητη «πρόοδος», η
ὀλο και «ισχυρότερη» Ελλάδα, ο ακατάσχετος ναρκισσισμός, η κάθε λογής
«ευκολία», ο απολιτίκ ωχαδερφισμός, η ακόρεστη δίψα αχαλίνωτων
επιθυμιών, αλλά και πολλά σημαντικά άλλα, όπως τα κατακτημένα δικαιώματα
της εργασίας, ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος, μια στοιχειώδης αίσθηση
ασφάλειας για το αύριο κ.λπ. προσέκρουσαν με πάταγο στον τοίχο των
Μνημονίων, που ήταν πάντα χτισμένος με τα υλικά της ενοχοποίησης ενός
ολόκληρου Λαού «τεμπέληδων και διεφθαρμένων», που είχε έρθει η ώρα τους
να τιμωρηθούν.
