Την ώρα που στην ποδιά των δανειστών σφάζονται οι συντάξεις και οι
αποδοχές, με την αντιπολίτευση να κατακρίνει την κυβέρνηση ότι
υποσχέθηκε ψευδώς τα πάντα γνωρίζοντας ότι αυτό είναι ανέφικτο, ένα
«αόρατο χέρι» προχωράει ακάθεκτο, αποφασίζοντας και υπερβαίνοντας κατά
πολύ τις αντοχές του προϋπολογισμού και πολύ περισσότερο εκείνες των
εταίρων.
Το χέρι αυτό, δηλαδή η ελληνική Δικαιοσύνη, διάγει μια σχεδόν
επαναστατική περίοδο, δεδομένου ότι, με τις πρόσφατες αλλά και τις
επικείμενες αποφάσεις των ανώτατων δικαστικών θεσμών, εμπράκτως καταργεί
τους μνημονιακούς νόμους, χωρίς να περιμένει καμιά συμφωνία με τους
εταίρους και χωρίς να νοιάζεται πώς και από πού θα αποδοθούν τα
οφειλόμενα.
Φυσικά οι άνθρωποι που είδαν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια
τους αισθάνονται ανακούφιση με τις θετικές γι’ αυτούς αποφάσεις της
Δικαιοσύνης, η οποία από την άλλη μεριά μοιάζει να μη συνυπολογίζει τις
οικονομικές δυσχέρειες που άλλωστε δεν είναι δική της δουλειά.
