«Ήσουν πάντα απών. Για να είμαι πιο
ακριβής ήσουν πάντα ένας «παρών- απών». Παρών ως φυσική παρουσία αλλά
απών ως προς τη μεταξύ μας σχέση. Συναισθηματικά δεν ήσουν ποτέ εδώ…
καμία επικοινωνία, καμία κατανόηση, καμία ενσυναίσθηση, καμία σχέση».
Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνουμε με
έναν συναισθηματικά απόμακρο πατέρα; Και το πιο δύσκολο από όλα είναι
ότι ενώ είναι «παρών» δεν μπορείς να του κάνεις τα παράπονα που έχεις
γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να τα ακούσει και δεν μπορεί να σε
κατανοήσει. Είναι σαν να έχεις σχέση με ένα φάντασμα, από το οποίο δεν
μπορείς να απαλλαγείς καθώς δεν είναι δυνατό να ξεφύγεις από ένα μη
υπαρκτό στη ζωή σου πρόσωπο. Πάντα θα υπάρχει και πάντα θα νιώθεις ότι
σε στοιχειώνει αυτή η σχέση, χωρίς να προχωρά και να εξελίσσεται.
