Στο στάβλο της ικανοποίησης, σημαίνοντας θάνατο*

Η Ευρώπη έχει καταντήσει εδώ και καιρό μια γερασμένη και φοβική ήπειρος. Ένας αμήχανος διεθνής παίχτης βουτηγμένος στη συντήρηση και τον κυνισμό.

Μέσα από τις δεξαμενές της ιστορίας της, η Ευρώπη επιλέγει τη δική της ευρωπαϊκή παράδοση, την παράδοση που ορίζει τις κινήσεις της. Την παράδοση της αποικιοκρατίας και των σκλαβοπάζαρων, της μισαλλοδοξίας και των πογκρόμ, των γενοκτονιών και του μαζικού θανάτου κάπου μακριά – με δική της βέβαια ευθύνη.

Γιατί καλός ο Διαφωτισμός, οι επαναστάσεις και ο πολιτισμός, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας είναι και αυτά ευρωπαϊκές κληρονομιές.

Αχ, και νάμουνα καρέτα-καρέτα...

Στο κατώφλι μιας οδυνηρής δύσης, που δεν θυμίζει εκείνο το υπερφυσικό όργιο αποχρώσεων ενός ηλιοβασιλέματος στο Μεσολόγγι… Είναι μια δύση με άγρια αστραπόβροντα, που κανένα αλεξικέραυνο της «δεύτερη φορά Αριστεράς» δεν μπορεί να εκτρέψει. Ένα χαμηλό βαρομετρικό που μας έρχεται ντουγρού από τις Βρυξέλλες. Απάνθρωπο κι ανελέητο. Εκεί που συντελέστηκε σε μια μαραθώνια νύχτα ο πολιτικός ανασκολοπισμός ενός νέου και πολλά υποσχόμενου Πρωθυπουργού αυτής τής χώρας. Που, ανίκανος να αντιδράσει, παρέδωσε τα ηνία τής Εθνικής κυριαρχίας της χώρας, ελπίζοντας ότι έτσι θα διασώσει την πολιτική ύπαρξη τής παράταξής του. Φευ! Γιατί ήταν συμπαθής και ίσως παραμένει συμπαθής, για όσους ακόμα ελπίζουν. Ελπίζουν όμως, σε τι;

Ο Πάπας Φραγκίσκος αποκαλεί τους παγκόσμιους ηγέτες "δειλούς"

Με σκληρούς χαρακτηρισμούς για τους ηγέτες και τους οργανισμούς που μιλούν για προγράμματα λιτότητας που εισάγουν "μια νέα αποικιοκρατία", προτρέποντας τους φτωχούς να αποκτήσουν τα "ιερά δικαιώματα" της εργασίας.

Ο Πάπας Φραγκίσκος κάλεσε τους κατατρεγμένους λαούς να αλλάξουν την παγκόσμια οικονομική τάξη των πραγμάτων, και κατηγόρησε τους οργανισμούς που επιβάλλουν προγράμματα λιτότητας ότι εισάγουν "μια νέα αποικιοκρατία", ενώ επίσης προέτρεψε τους φτωχούς να αποκτήσουν τα "ιερά δικαιώματα" της εργασίας, κατοικίας και γης.

Είναι ο ιμπεριαλισμός, ηλίθιε

Δεν χρειαζόταν η σύνοδος...πυθμένα των Βρυξελλών για το μεταναστευτικό, ώστε να συνειδητοποιήσουμε τη βαθύτατη ηθική κατάπτωση, τη διπροσωπία και τον στρουθοκαμηλισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης: την αποδεικνύει άλλωστε καθημερινά με τα πρωτοφανή μαρτύρια που επιβάλλει η ηγεσία της στους ίδιους τους εντός των τειχών –και κατά τα άλλα «προνομιούχους»- πολίτες της, καταργώντας στην πράξη κάθε έννοια κοινοτικής αλληλεγγύης και «κεκτημένων».

Ομως αυτή η σύνοδος πραγματικά ξεπέρασε κάθε άλλη σε υποκρισία, καθώς εν μέσω ποταμών από κροκοδείλια δάκρυα για τους χιλιάδες αδικοπνιγμένους συνανθρώπους μας, και χωρίς να παραδεχτεί ούτε για μια στιγμή τις βαριές ευθύνες της στη γέννηση των αιτίων –στρατιωτικών, κοινωνικών και οικονομικών– για μια από τις μεγαλύτερες μεταναστευτικές ροές στη νεότερη Ιστορία, η ευρωπαϊκή ελίτ εκμεταλλεύτηκε την «ευκαιρία» για να στήσει ένα νέο πολεμικό σκηνικό στην ήδη φλεγόμενη Μεσόγειο.