Ζητάμε αξιολόγηση, απαιτούμε αξιοκρατία!

Διαβάζοντας το νομοσχέδιο και συγκεκριμένα τα άρθρα σχετικά με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, θέλουμε να επισημάνουμε την ανάγκη που υπάρχει να βελτιωθεί το απαρχαιωμένο, αναξιοκρατικό και αναποτελεσματικό σύστημα αξιολόγησης  που υπάρχει στο Δημόσιο σήμερα. Παρόλο που νόμοι έχουν ψηφιστεί εδώ και χρόνια που επιβάλλουν τη διοίκηση μέσω στόχων, εξακολουθεί ακόμα το Ελληνικό Δημόσιο να στηρίζεται στο φιλότιμο, και την αυταπάρνηση των ευσυνείδητων και «ρομαντικών» υπαλλήλων. Σίγουρα όχι το σύνολο, αλλά μεγάλη μερίδα του εναπομείναντος προσωπικού ασπάζεται αυτές τις αξίες κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Προφανώς ο κ. Υπουργός έχει ακούσει σχετικές προτάσεις, τόσο από «τεχνοκράτες» όσο και από έμπειρα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, για την δημιουργία ενός σύγχρονου συστήματος αξιολόγησης, τόσο του προσωπικού όσο και των δομών. Αντί όμως να υιοθετήσει τις αποτελεσματικότερες και αντικειμενικά τις αξιοκρατικότερες λύσεις, με λύπη μας βλέπουμε να καταλήγει πάλι σε ατελέσφορα συστήματα, που ανακυκλώνουν το πρόβλημα και που για άλλη μια φορά επιβραβεύουν τους «γνωστούς», τους «αρεστούς» και όχι τους ικανούς και άριστους.

Τυπολατρία δεν σημαίνει και αξιοκρατία

Ο πατέρας μου είναι πρακτικά τυφλός. Δεν ήταν πάντα. Ενα ατύχημα, το 2000, του στέρησε το φως στο ένα του μάτι και η προοδευτική έκπτωση της όρασής του στο άλλο, λόγω προβλημάτων που προϋπήρχαν, αλλά και ηλικίας (την επόμενη εβδομάδα γίνεται 87 ετών), οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.

Στην πραγματικότητα ο πατέρας μου δεν αισθάνθηκε ποτέ «τυφλός», «ανάπηρος» ή -πολύ περισσότερο- ανήμπορος. Ακόμα και σήμερα, διατηρεί μια αξιοπρεπή καθημερινότητα και αυτοεξυπηρετείται. Σταμάτησε, φυσικά, να βγαίνει έξω μόνος του, κυρίως γιατί οι ελληνικές πόλεις συνήθως δεν διαθέτουν τις σχετικές υποδομές, ενώ οι Ελληνες έχουμε πειστεί ότι η κοινωνία μας αποτελείται αποκλειστικά από αρτιμελείς, επομένως μπορούμε να παρκάρουμε κατά βούληση.