Νιώθετε κι εσείς ότι πρωταγωνιστείτε άθελά σας σε ταινία; Και τι ταινία είναι αυτή; Εγώ άλλοτε νιώθω ότι βρίσκομαι σε θρίλερ κι άλλες σε μαύρη κωμωδία, άλλες ξημερώνω σε επιστημονική φαντασία κι άλλες (τις λιγότερες, αλλά πιο λαμπερές) σε ερωτική κομεντί. Πάντως ταινία μοιάζει όλο αυτό που ζούμε και πώς αλλιώς να το πάρεις όταν βρίσκεσαι στην παραλία και η άρτι αφιχθείσα -φυσικά θορυβώδης, ασφαλώς με ιμπεριαλιστικές τάσεις- οικογένεια στην απλή παρατήρηση «μήπως να κρατούσαμε μια κάποια απόσταση» απαντά με ένα χορωδιακό λογύδριο για τον «ανύπαρκτο ιό» και την «παγκόσμια δικτατορία»;
