Για το παιδί, την μάνα και, περισσότερο από όλους, τον τίμιο, φιλότιμο -και, ας μην κρυβόμαστε, ολίγον εγωιστή- μπαμπά.
Ρε μάνα, έτσι ήμουν και εγώ πιτσιρικάς; Αν ναι, σου ζητώ μεταχρονολογημένα συγνώμη'. Αυτό γύρισα και είπα απελπισμένος στην μητέρα μου, στην οποία σπάνια λέω καλό λόγο, έχοντας υποστεί πέντε εβδομάδες πρωινών βασανιστηρίων.
Κλάμα. Απέραντο κλάμα. Και γκρίνια. Απύθμενη γκρίνια. Και
συζητήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις -με την 5χρονη κόρη μου- για το ποιος
είναι ο λόγος που πηγαίνει σχολείο. Για το γιατί πρέπει να κάνει
καθημερινά κάτι που δεν της αρέσει. Για το λόγο που φύγαμε από το
εξοχικό και σταμάτησαν οι διακοπές της.
