Όταν στο βόρβορο η «τραμπάλα» κουνιέται

Ο Μπρέχτ γράφει: «Αλλά για να μπει ο καπιταλισμός στον αγώνα ζωής και θανάτου, πρέπει να απαλλαγεί από όλους τους δισταγμούς του και να πετάξει μια-μια στη θάλασσα όλες τις δικές του έννοιες για ελευθερία, δικαιοσύνη, προσωπικότητα του ατόμου, ακόμα και συναγωνισμό. Έτσι, μια άλλοτε μεγάλη και επαναστατική ιδεολογία εμφανίζεται τώρα στον τελικό της αγώνα με την πιο ταπεινή μορφή κοινής απάτης, με τον πιο αναιδή τρόπο εξαγοράς συνειδήσεων, με την πιο κτηνώδη θρασυδειλία, ακριβώς με φασιστική μορφή. Και ο αστός δεν εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης προτού πάρει την πιο βορβορώδη όψη του».

Και να ένα μέρος μόνο, μικρό, από το βόρβορο…

Είναι η κραυγή των φτωχών, ηλίθιε

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν», έγραφε ο σπουδαίος υπαρξιστής Jean-Paul Sartre.

Τα γεγονότα στην αιματοκυλισμένη Συρία, σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη που καθρεφτίζει τη βαρβαρότητα του κυρίαρχου συστήματος, εκεί όπου το έγκλημα έγινε μια θλιβερή συνήθεια, επιβεβαιώνουν καθημερινά τη διαπίστωση του φιλοσόφου.

Τις τελευταίες εβδομάδες, με τους βομβαρδισμούς από τις κυβερνητικές δυνάμεις να συνεχίζονται στην περιοχή Ουάντι Μπαράντα, σημειώνονται δολιοφθορές στο σύστημα υδροδότησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι πολίτες να στερούνται την, χαρακτηρισμένη από τον ΟΗΕ το 2010 ως ανθρώπινο δικαίωμα, πρόσβαση στο νερό και ως εκ τούτου να πέφτουν θύματα αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης, αφού την ώρα που έκλειναν οι στρόφιγγες , παράλληλα, εκτοξεύονταν οι τιμές του εμφιαλωμένου νερού.

Διασκέδαση μέχρι θανάτου

Aπ όλα έχει ο μπαχτσές, εκτός από συναίσθηση, την συναίσθηση της διαρκούς φθίνουσας, όχι μόνο στο βιοτικό αλλά εξίσου στο υπαρκτικό επίπεδο.

Και οι φωνές όσων αντιτίθενται σε αυτή τη φαντασμαγορία του αδιέξοδου δεν επαρκούν, αλλά και δεν ελευθερώνουν φυσικά μια συμπαγή αλήθεια.

Η σάτυρα- και για αυτό εξάλλου είναι και τόσο δημοφιλής- συγκαταλέγεται στις ανασταλτικές, ως προς την συνειδητοποίηση μας, δραστηριότητες. Το καλαμπούρι, η εξυπνάδα, η γελοιοποίηση ακόμα, παραποιούν ψυχολογικά τις πραγματικές διαστάσεις του συλλογικού μας αποπροσανατολισμού, μια και το θέμα δεν είναι- ποτέ δεν ήταν πραγματικά- η ατομική ανεπάρκεια, η ατομική χαμέρπεια, η ατομική σαπουνόπερα.

«Καμπανάκι» από νέα έκθεση για την αντίσταση στα αντιβιοτικά

Τα μικρόβια θα σκοτώνουν κάποιον κάθε τρία δευτερόλεπτα έως το 2050, αναφέρει νέα βαρυσήμαντη έκθεση. "Η ιατρική απειλείται να επιστρέψει στο σκοτεινό μεσαίωνα".

Τα -ολοένα πιο ανθεκτικά στα αντιβιοτικά- μικρόβια θα σκοτώνουν έναν άνθρωπο κάθε τρία δευτερόλεπτα, κάπου στον πλανήτη μας έως το 2050, προειδοποιεί μια νέα διεθνής έκθεση, η οποία καλεί κυβερνήσεις, φαρμακευτικές εταιρείες και επιστήμονες να εντείνουν τις προσπάθειές τους.

Σύμφωνα με τη βαρυσήμαντη έκθεση, η ιατρική απειλείται «να επιστρέψει στο σκοτεινό μεσαίωνα», αν δεν επενδυθούν δισεκατομμύρια δολάρια (έως 40 δισ. δολ. την επόμενη δεκαετία) για να λυθεί το πρόβλημα της μικροβιακής αντίστασης όχι μόνο στα αντιβιοτικά, αλλά και σε όλα τα αντιμικροβιακά φάρμακα κατά ιών, μυκήτων, παρασίτων και άλλων παθογόνων μικροοργανισμών.

Το ασφαλιστικό προ των πυλών. Εμείς;

Ας το παραδεχτούμε: Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά, και τα ψέματα τελείωσαν. Δεν υπάρχουν ούτε «αριστερά μνημόνια», ούτε «μνημόνια με ανθρώπινο πρόσωπο», τα μνημόνια έρχονται μαζί με την πολιτική τους, που είναι μία και μοναδική: την κρίση να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι αδύναμοι, να εξαφανιστεί οτιδήποτε δημόσιο και να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία. Το ίδιο έγινε σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκαν αντίστοιχα προγράμματα (από το ΔΝΤ και τους «φίλους» του). Το ίδιο γίνεται και σήμερα: Η κυβέρνηση που ανακεφαλαιοποίησε (ξανά!) με σκανδαλώδη τρόπο τις ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ τράπεζες, με χασούρα 30 δισ. ευρώ για το δημόσιο (δηλ. για όλους μας), τώρα μας λέει ότι τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν και πρέπει να κοπούν οι συντάξεις. Αν όμως ήταν ιδιωτικές τράπεζες θα τα έσωζαν, έτσι δεν είναι;

Ισπανία: αγορά ακινήτων, κερδοσκοπία και αντίσταση

Στις αρχές του 21ου αιώνα, η Ισπανία πετούσε στα ύψη. Μετά από μια εκτεταμένη οικονομική φιλελευθεροποίηση και την υιοθέτηση του ευρώ στα τέλη της δεκαετίας του '90, όλοι οι δείκτες ήταν ανοδικοί. Η Ισπανία καυχιόταν για την μεγαλύτερη χρήση του τσιμέντου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την πέμπτη σε όλο τον κόσμο, καθώς σχεδόν ένα εκατομμύριο σπίτια χτίστηκαν μόνο το 2006 --περισσότερα από ό,τι στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία μαζί. Πολλοί ήταν πεπεισμένοι ότι η ευημερία ήρθε για να διαρκέσει.

Αλλά η ανάπτυξη βασίστηκε σε μια φούσκα, όπου η εκτόξευση των τιμών των κατοικιών και τα πρωτοφανή ποσά των πιστώσεων προς τους κατασκευαστές και τους ιδιοκτήτες κατοικιών --και ως εκ τούτου η τεράστια υπερχρέωση-- δημιούργησαν μια τρομακτική καταιγίδα. Ενώ πάνω από έξι εκατομμύρια νέα σπίτια χτίστηκαν και οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν πάνω από 200% μεταξύ 1996-2007, τα χρόνια που ακολούθησαν η Ισπανία έχει δει να συσσωρεύονται εκατομμύρια άδειες κατοικίες, την οικοδομή σε στασιμότητα, πτώση των τιμών πάνω από 65 % και εκατοντάδες χιλιάδες κατασχέσεις σπιτιών.

Του χέστη η μάνα χαίρεται τ' αντριωμένου σκούζει

Σιωπή.......Ούτε γαλανόλευκες στα μπαλκόνια, ούτε ταράμ ταραταντζούμ από τις μπάντες του στρατού, ούτε μεγάλους λόγους περί «Ελλήνων ηρώων», ούτε τίποτε. Μόνο σιωπή. Ας υιοθετήσουμε τη μακροχρόνια σιωπή που μάς διακατέχει εδώ και δεκαετίες μέχρι να λήξει και αυτή η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου. Να το βουλώσουμε όπως το βουλώνουμε χρόνια τώρα. Εκτός κι αν πρέπει να διαδηλώσουμε ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ για ένα καινούργιο επίδομα: Επίδομα Μνήμης.

Οχι άλλα ρεφορμιστικά αδιέξοδα

Σε αντίθεση με όσους κατακρίνουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για προδοσία, υποστηρίζω ότι με αριστερούς πολιτικούς όρους η συμφωνία για το τρίτο αντιλαϊκό Μνημόνιο ήταν η νομοτελειακή κατάληξη της ακολουθούμενης με συνέπεια από τον ΣΥΡΙΖΑ κατεξοχήν ρεφορμιστικής πολιτικής.

Εξηγούμαι. Οταν υποστηρίζεις ότι είναι δυνατόν να έχεις έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό εντός πολιτικών μορφωμάτων όπως η ευρωζώνη ή η Ε.Ε. ή ότι δίχως ρήξη και ανατροπή είναι δυνατόν να συμβιβαστείς με τους δυνάστες σου προς αμοιβαίο όφελος ή ακόμη ότι αρκεί μια εκλογική νίκη και μια αριστερή κυβέρνηση, δίχως αυτή να στηρίζεται σε ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα, είναι αναπόφευκτο ότι θα οδηγηθείς στην πλήρη υποταγή στους κυρίαρχους.

Μπλόκο της Κοκκινιάς: 71 χρόνια μετά η μνήμη παραμένει ζωντανή

Εβδομήντα ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015, από τη μέρα εκείνη του σκληρού καλοκαιριού του 1944 που δυνάμεις του γερμανικού στρατού κατοχής, μαζί με Έλληνες ταγματασφαλίτες, συνολικά 3.000 βαριά οπλισμένοι άνδρες, εισέβαλαν στην Κοκκινιά, αναγκάζοντας όλον τον ανδρικό πληθυσμό, ηλικίας από 14 έως 60 ετών, να συγκεντρωθεί στην πλατεία της Οσίας Ξένης.

Πεθαίνουμε Ευρώπη

Συνήθισα πια. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια φάση που κρατάει μερικές ημέρες, μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες. Περάσανε κοντά πέντε χρόνια από τη στιγμή εκείνη που βρέθηκα στο σημείο που είμαι τώρα. Κι είναι φοβερό το πώς τελικά ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί και προσαρμόζεται σε καταστάσεις που μέχρι πριν δεν πίστευε ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να τις αντέξει. Είναι μια διαδικασία πρωτόγνωρη, ανακαλύπτεις σταδιακά πλευρές από τον εαυτό σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, όλο αυτό μοιάζει με ένα μακροβούτι στα άδυτά σου, ανακαλύπτεσαι από την αρχή, γεννιέσαι και πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά και ξανά σε έναν διαρκή, φαύλο κύκλο μεταξύ ζωής και θανάτου. Το πιο περίπλοκο είναι ότι δεν μπορείς να μαντέψεις με σιγουριά αν θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί ζωντανός ή αν τα μάτια σου θα παραμείνουνε κλειστά, όχι πια από την πολλή εξάντληση αλλά γιατί θα σου έχει φύγει και η τελευταία ανάσα από τις αντοχές σου. 

«Τα λεφτάκια μου. Η δουλίτσα μου. Το σπιτάκι μου»

Το άρθρο που ακολουθεί φέρει την υπογραφή και την ευθύνη του συγγραφέα, όπως όλα τα άρθρα που φιλοξενούνται στο Κόκκινο. Ο Βασίλης Μπαμπούνης είναι τραγουδοποιός. Μιλήσαμε μαζί του, είναι ένας νέος άνθρωπος, με ανησυχίες, ο οποίος προτιμά να γράφει μουσική, παρά κείμενα. "Υπάρχουν καλύτεροι από μένα στο να γράφουν για ότι συμβαίνει γύρω μας. Ένιωσα μια απαισιοδοξία βλέποντας στο σπίτι των γονιών μου αναγκαστικά το δελτίο ειδήσεων του Mega, βλέποντας ανθρώπους που θα ψηφίσουν ΝΑΙ μόνο και μόνο από φόβο ή άγνοια. Κι έτσι αυθόρμητα βγήκαν οι σκέψεις μου στο γραπτό. Δεν φοβόμαστε, ΟΧΙ", μας είπε. Αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε το άρθρο του γιατί μιλάει κατευθείαν στη καρδιά.

Ντ.Μ.

Τα λεφτάκια μου. Η δουλίτσα μου. Το σπιτάκι μου. Καλά είμαστε εδώ. Πρώτα ο θεός. 

Άρθρο 120

Η σύγκρουση την οποία μόνο αιθεροβάμονες φαντάζονταν ότι θα μπορούσε να αποτραπεί βρίσκεται μπροστά μας. Ύστερα από το δυναμικό ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης με την «απόλυση» της τρόικα και μια δέσμη εξαγγελιών που, εάν εφαρμοστούν, θα σημάνουν το ξήλωμα του Μνημονίου, ήρθε η απολύτως προβλέψιμη απάντηση του ευρωσυστήματος.

Τιμή στο Ξυπόλυτο Τάγμα

Μια σταλιά παιδικές ψυχές, τα παλικαράκια που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, ξεγελώντας το θάνατο και μετατρέποντας τον αγώνα για επιβίωση σε παιχνίδι.  

Που παίξαν τη ζωή τους κορόνα γράμματα με τα φασιστικά ντουφέκια, για ένα κομμάτι ψωμί.  Αυτούς τιμάμε σήμερα, τους σαλταδόρους της Κατοχής.

Ένα μοναδικό φαινόμενο στην κατοχική Ευρώπη, η ιδιότυπη Αντίσταση των παιδιών της Αθήνας, μια σημαντική πλευρά του λαϊκού αγώνα κατά του φασισμού. Μικροί αντάρτες με φαντασία, μια χούφτα πανέξυπνων και παράτολμων πιτσιρικάδων σε κάθε λαϊκή γειτονιά, προσφυγόπουλα τα περισσότερα, στο Βύρωνα η πιο γνωστή ομάδα, αλλά και στη Καισαριανή, στην Αθήνα, στα δυτικά, στον Πειραιά.

“… δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι…”

«Υπήρξε από τους πιο οικείους, από τους πιο θαυμαστούς, από τους πιο αγαπητούς, και, δίχως αμφιβολία, ο πιο εξαίρετος από τους επαναστάτες συντρόφους μας (…).

Ξεχείλιζε από ένα βαθύ πνεύμα μίσους και περιφρόνησης προς τον ιμπεριαλισμό (…).

Ικανός αρχηγός, αυθεντία, δεξιοτέχνης του επαναστατικού πολέμου. Κι όμως, με τον ηρωικό και δοξασμένο θάνατό του, κάποιοι επιχειρούν να αρνηθούν την ισχύ ή την αξία των αντιλήψεων και των αντάρτικων ιδεών του. Μπορεί να πεθάνει ο δεξιοτέχνης, κύρια όταν η τέχνη του είναι τόσο επικίνδυνη όσο η επαναστατική πάλη, αλλά εκείνο που με κανέναν τρόπο δε θα πεθάνει είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και την ευφυΐα του (…).

Περιοδεία στη Χαλκιδική και συναντήσεις με τα κινήματα που αντιστέκονται στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου

Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ στην Κεντρική Μακεδονία συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία για τη μεγάλη σημερινή «συναυλία ενάντια στην εξόρυξη χρυσού». Παράλληλα, κλιμάκιο της περιφερειακής κίνησης με επικεφαλής τον εκλεγμένο περιφερειακό σύμβουλο Θανάση Αγαπητό θα συναντηθεί με μέλη τοπικών επιτροπών που αντιστέκονται σθεναρά ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στους ολιγάρχες Μπόμπολα και Βαρδινογιάννη.

"Η ανακήρυξη της Αργεντινής σε κατάσταση χρεοκοπίας είναι πολιτικός εκβιασμός"

Σε κατάσταση χρεοκοπίας από σήμερα και πάλι η Αργεντινή καθώς δεν ευδοκίμησαν οι επαφές που είχαν εκπρόσωποι της κυβέρνησης της χώρας με εκπροσώπους δύο κερδοσκοπικών επενδυτικών ταμείων. Σχολιάζει ο οικονομικός αναλυτής του Κόκκινου, Στάθης Σχινάς.

Νέα δεξαμενή απολύσεων ετοιμάζει η κυβέρνηση. Να τη σταματήσουμε

Τη στιγμή που είναι σε εξέλιξη οι κινητοποιήσεις των "διαθέσιμων" του δημοσίου, που χιλιάδες εργαζόμενοι του ΕΟΠΥΥ, καθηγητές, διοικητικοί και άλλες ειδικότητες από τα Υπουργεία έχουν μπει στη λίστα της "διαθεσιμότητας" και οι εργαζόμενοι 21 Οργανισμών είναι οι επόμενοι υποψήφιοι προς απόλυση, η κυβέρνηση ετοιμάζει τις νέες δεξαμενές απολύσεων.

Υπάρχουν δικαστές και στην Ελλάδα

Είναι από τις σπάνιες, καθαρές και σημαντικές φωνές αυτές των δύο δικαστών που μιλούν σήμερα με παρρησία στην «Κ.Ε». Τα αδέλφια Χριστόφορος και Χαράλαμπος Σεβαστίδης, σύμβουλοι της μειοψηφίας στην Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, τιμούν και με το παραπάνω το λειτούργημά τους. Δεν κρύβονται πίσω από τυπικότητες και υπεκφυγές. Κατανοούν την πραγματικότητα. Μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας. 

Μεταφέρουν με μεστό τρόπο τη συνείδηση του μέσου Ελληνα δικαστή που, έχοντας υποστεί κι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους πολίτες την οικονομική αφαίμαξη, ζει στο πετσί του τη βαρβαρότητα των μνημονίων. Και αντιδρούν με τρόπο θεσμικά άψογο και δικαιοπολιτικά τεκμηριωμένο.

Αξιοπρέπεια, Δημοκρατία, Ελευθερία

Πριν από 20 χρόνια, την πρωτοχρονιά του 1994, ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας προχώρησε στην κατάληψη της επαρχίας Τσιάπας στο Μεξικό, γράφοντας την πρώτη σελίδα από μία ιστορία με πολύ παρελθόν και ακόμα περισσότερο μέλλον.

Από τα βουνά του Μεξικού και με κρυμμένα τα πρόσωπα τους, για να τους βλέπουν, οι Ζαπατίστας, σε μία περίοδο όπου η Αριστερά στην Ευρώπη ακόμα κλαιγόταν για την πτώση του τείχους, έστειλαν ένα παγκόσμιο μήνυμα: Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, εδώ και τώρα και από εμάς. Είκοσι χρόνια αυτό το μήνυμα έχει γίνει προσευχή για όλους και όλες που πιστεύουν πως αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει με προσευχές, για όλους και όλες που νιώθουν σύντροφοι και συντρόφισσες τρέμοντας από οργή μπροστά στην αδικία.

Δεκέμβρης ‘44

Συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Ηδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». Η κατάσταση που ήθελαν να «μεταβληθεί» ήταν να κλείσει ο δρόμος που είχε ανοίξει με το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα προς μια Ελλάδα της λαικής αναδημιουργίας. Πώς θα γινόταν αυτό: «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώ­τημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: "Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ" (από την επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου που δημοσιεύτηκε στην εφημε­ρίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948).