Ευτυχώς που δεν είμαι μαθητής της
τρίτης λυκείου να γράφω Πανελλήνιες. Κομμένος από χέρι θα ήμουν χτες στην
έκθεση με το θράσος αυτών που μιλούν για ανθρωπισμό στη χώρα της ανθρωπιστικής
κρίσης. Δέκα σελίδες θα έγραφα για τον ανθρωπισμό του Άδωνι και του Στουρνάρα
και άλλες τόσες για τον ανθρωπισμό του Μητσοτάκη, του Δένδια, του Βρούτση, του
Βαρβιτσιώτη, του Βορίδη και του Πλεύρη. Ποιος Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος και ποιος
ανθρωπισμός στη χώρα των άστεγων, των πεινασμένων, των ανασφάλιστων, της
Μανωλάδας, των Κασιδιάρηδων και των Φαρμακονησιών; Για ποιον «σύγχρονο άνθρωπο»
να γράψεις και να αναπτύξεις τη σκέψη σου στην κόλλα των εξετάσεων; Για τον
σύγχρονο απολυμένο; Για τον σύγχρονο καρκινοπαθή που ψάχνει φάρμακο στα
κοινωνικά ιατρεία; Για τον σύγχρονο πεινασμένο που στριμώχνεται στις ουρές των
συσσιτίων; Για τον μετανάστη που ζει πίσω από τα συρματοπλέγματα της
Αμυγδαλέζας ή για τον "παρείσακτο" πρόσφυγα που χάθηκε στα νερά του
Αιγαίου;
