Αν κάποιος πιάσει τα περισσότερα σύγχρονα εγχειρίδια οικονομικής, κυρίως της μακροοικονομικής θεωρητικής ανάλυσης, όπως αυτά που διδάσκονται οι φοιτητές στα πανεπιστήμια (σημειώστε, και οι δικοί μας φοιτητές), θα διαπιστώσει κάτι εντυπωσιακό.
Τα περισσότερα, δεν αφιερώνουν παρά μία-δύο σελίδες στην κρίση χρέους της ευρωζώνης και, ειδικότερα, λίγα σχόλια για την ελληνική κρίση (ως παράδειγμα προς αποφυγή) ή για την κρίση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Αυτό συμβαίνει, σε αντίθεση με όσα γράφτηκαν στη χώρα, στη Γερμανία, στις Βρυξέλλες κ.α., σε άρθρα, μονογραφίες, βιβλία, αναλύσεις, reports κ.ά. Μόνον στον ελληνικό Τύπο αλλά και στον ευρωπαϊκό απλώθηκαν σεντόνια, χιλιάδες σελίδες, χύθηκε μελάνι∙ χαθήκαμε σε λεπτομέρειες∙ διαστρεβλώσαμε έννοιες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν γίναμε σοφότεροι.
