«Βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία», τραγουδούσε κάπου στις
αρχές της δεκαετίας του ‘70 ο Σαββόπουλος. Ωραίοι καιροί. Υπήρχαν, έτσι
μου έχουν πει, νοσοκομεία με χειρουργεία, γιατροί, νοσοκόμοι, φορεία.
Είδη υπό εξαφάνιση που όμως δεν τυγχάνουν προνομιακής είτε έστω
κανονικής προστασίας.
Υγεία και ασφάλιση έχουν συρρικνωθεί σε φθίνοντα οικονομικά μεγέθη,
σε μια χώρα όπου η ίδια η οικονομία μαζί με την πολιτική, τον πολιτισμό
και τον καθημερινό βίο νοσούν, χωρίς στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον να
διαφαίνονται σοβαρές προοπτικές περίθαλψης.
Νόσος της χώρας που συναντά και διαπλέκεται, χωρίς κανείς να
επεμβαίνει, με τη νόσο σωμάτων και ψυχών. Γιατί υπάρχουν και οι κατά
κυριολεξίαν ασθενείς. Χωρίς πολλές ελπίδες να τους κουβαλήσουν
«βιαστικά» όπου δει. Στο χειρουργείο, στον θάλαμο ανανήψεως, στον θάλαμο
όπου σωρεύονται οι μη κατέχοντες.
