Ενα από τα πλέον σαδιστικά παιδικά παιχνίδια άλλων εποχών, το βάσανο στο οποίο υποβάλαμε τις ζίνες (χρυσόμυγες) που πιάναμε μετά από επίμονη καταδίωξη. Η ανατομία τους προσφερόταν. Μια λεπτή κλωστούλα δεμένη μεταξύ κεφαλής και κυρίως κορμού του κολεόπτερου, οι απέλπιδες και μάταιες προσπάθειές του να διαφύγει πετώντας ήταν η εξάσκησή μας στη βαρβαρότητα. Στραφτάλιζε στο φως του ήλιου σαν ζιργκόν, μαζί ο βόμβος των φτερών, ήταν οι ελκυστές. Τα παιδικά εγκλήματα παραγράφηκαν, κάποιοι βολοδέρνουμε με τις ενοχές ότι ασυνείδητα υπήρξαμε βασανιστές.
