«Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω, μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω»
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω, μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω»
Active Member
Ο φόβος, αυτό το ανακλαστικό συναίσθημα από τη φαντασίωση μιας
επικείμενης απώλειας που στην παρούσα ιστορική περίοδο που διανύει η
χώρα ενεργοποιείται από την αδυναμία ελέγχου του απρόοπτου αλλά και της
ραγδαίας αλλαγής που συντελείται, μπορεί να χρησιμεύσει είτε ως εργαλείο
επιβίωσης των «από κάτω» είτε ως εργαλείο επιβολής των «από πάνω».
