Πάνω από 50 δισ. κόστισε η διάσωση των τραπεζών από το 2012

Μελέτη του Ινστιτούτου ΕΝΑ αποτιμά το κόστος των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων για το Δημόσιο και τους φορολογούμενους.
Μια ενδιαφέρουσα ανασκόπηση και αποτίμηση των ανακεφαλαιοποιήσεων των ελληνικών τραπεζών από το 2012 και μετά και του κόστους τους για το Δημόσιο αλλά και την οικονομία συνολικά επιχειρούν σε μελέτη τους για το ENA (Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών) η Κερασίνα Ραυτοπούλου, πρώην μέλος Γενικού Συμβουλίου του ΤΧΣ, ανώτερο τραπεζικό στέλεχος και επιστημονική συνεργάτιδα του ΕΝΑ, και ο Κυριάκος Αντωνάκος, οικονομολόγος, συντονιστής Ομάδας Χρηματοπιστωτικών Αναλύσεων του Ινστιτούτου.

Ολέθρια σχέση και έγκλημα διαρκείας

Καμιά χώρα, καμιά οικονομία στον κόσμο δεν έχει πληρώσει τόσο ακριβά την ολέθρια σχέση της με το τραπεζικό σύστημα, όσο η ελληνική την τελευταία δεκαετία.

Καμιά κοινωνία δεν έχει δώσει τόσα πολλά για τη διάσωση των τραπεζών. Οχι μόνο των ελληνικών, αλλά και των ευρωπαϊκών. Ιδιαίτερα των γαλλικών και των γερμανικών, η απαλλαγή των οποίων από το προβληματικό ελληνικό χρέος που επί δεκαετίες συσσώρευαν, οδήγησε στην επιβολή του περίφημου PSI, του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων, που το πλήρωσαν οι ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, το Δημόσιο, τελικά οι Ελληνες φορολογούμενοι.

Χρωστάς φόρους, ε κακόμοιρε;

Θεωρητικά οι φόροι δεν είναι ένα συντηρητικό μέτρο. Όχι αν επιστρέφουν στην κοινωνία ως κοινωνικές δαπάνες. Μιλάμε βέβαια για ένα δίκαιο σύστημα, όπου ο καθένας καταβάλει ανάλογα με τις δυνατότητες και τα έσοδά του. Αυτά θεωρητικά. Στην Ελλάδα η πυραμίδα της φορολόγησης είναι αντίστροφη της πυραμίδας των εσόδων. Τα χαμηλά και μεσαία στρώματα φορολογούνται, πληρώνουν, υποφέρουν την ώρα που τα υψηλά εισοδήματα διατυπώνουν θεωρίες για το πόσο θα πληγεί η επιχειρηματικότητα αν φορολογηθούν.

Μπορεί να υπάρξει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα; Χρειάζονται (πάλι θεωρητικά) δύο πράγματα. Πολιτική βούληση και να βρεθούν λεφτά για να φορολογηθούν.

Η Μεγάλη Ληστεία των Ελληνικών Τραπεζών

Αθήνα-Από το 2008, οι διασώσεις των τραπεζών περιελάμβαναν σημαντικές μεταφορές των ιδιωτικών απωλειών στους φορολογούμενους της Ευρώπης και της Αμερικής. Η πρόσφατη διάσωση των Ελληνικών τραπεζών αποτελεί ένα διδακτικό παράδειγμα για το πως η πολιτική-εν προκειμένω, η Ευρωπαϊκή- τείνει να μεγεθύνει τις δημόσιες απώλειες για να εξασφαλίζει αμφιλεγόμενα ιδιωτικά κέρδη.