Από τις αλάνες στις... υποδομές, κι από κει στην ανδρική ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Πέλλας

Μια λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη πορεία και εξέλιξη των περισσότερων παιδιών που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο από την μικρότερη δυνατή παιδική ηλικία, είναι αυτή που αποτυπώνεται ανάγλυφα στο τίτλο της σημερινής ανάρτησης για κάθε ποδοσφαιριστή, σε κάθε τοπική ερασιτεχνική ομάδα... Αυτή την πορεία και εξέλιξη, είχε μοιραία και το ποδόσφαιρο της Πέλλας, με «φωτεινές» εξαιρέσεις διαχρονικά 35 αν δεν κάνω κάποιο σοβαρό αριθμητικό λάθος ποδοσφαιριστών, που τους δόθηκε η ευκαιρία άλλους λιγότερο κι άλλους περισσότερο, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις και το ταλέντο τους σε μικρότερες ή μεγαλύτερες Εθνικές Κατηγορίες...

Οι Άσοι της Αλάνας

Τις παιδικές μας αλάνες, της μπάλας και του ματωμένου γόνατου –Αθήνα, Αμπελόκηποι, δεκαετία του ’50– μου θύμισε αυτός ο θάνατος ενός από τους νεότερους, του τελευταίου ίσως από τα «παιδιά της αλάνας», που βασίλεψε (θα πει, φόρεσε τη βασιλική πορφύρα… και έδυσε) πριν από λίγες μέρες. Εγραψα για τα δικά μας παιδιά της αλάνας στο μοναδικό μου αφήγημα, «Ποδηλάτης με Βατραχοπέδιλα» (1987). Το ξαναδούλεψα, για δεύτερη έκδοση (2001). Δεν έγινε, γιατί άλλαξα γνώμη. Απ’ αυτή τη δεύτερη έκδοση παραθέτω απόσπασμα, συντομευμένο κάπως, λόγω χώρου: