Η κρίση θα μπορούσε να είναι ένας επαρκής λόγος για την επιδείνωση της φτώχειας στη χώρα μας.
Από μόνη της όμως δεν φτάνει για να δικαιολογήσει τη χρόνια αστοχία
και αναποτελεσματικότητα του κράτους στη διαχείρισή της, αποκαλύπτοντας
έτσι τη χαμηλή ποιότητα διακυβέρνησης σε αυτόν τον τομέα.
Οσο για τις συνέπειες; Αλυσιδωτές, καθώς οι λάθος
επιλογές έχουν οδηγήσει την οικογένεια -που παραδοσιακά κάλυπτε τα κενά
του ανεπαρκούς κράτους πρόνοιας- στα όριά της, με αποτέλεσμα να έχει
αυξηθεί η παιδική φτώχεια, γεγονός που με τη σειρά του τροφοδοτεί τη
μετανάστευση των νέων, υπονομεύοντας το μέλλον στο διηνεκές.
Ωστόσο, η χώρα δεν διεκδικεί διαχρονικά μόνο τον τίτλο της
πρωταθλήτριας στη χείριστη αντιμετώπιση της φτώχειας πανευρωπαϊκά, παρά
τις σημαντικές δαπάνες σ' αυτόν τον τομέα.
