Η παραιτημένη χώρα

Κι έτσι καταλήξαμε να μη ζούμε πλέον σαν χώρα, έχοντας παραιτηθεί από κάθε συμμετοχική διαδικασία, εναποθέτοντας τις ελπίδες μας σε επιτροπές. ...Μας αρκεί μόνο να τρώμε, να κουτσοβολεύουμε τις ανάγκες μας και να διασκεδάζουμε, όπως μια αγέλη «κούφιων ανθρώπων», μέχρι να πεθάνουμε απροετοίμαστοι κι αδιάφοροι ακόμα και για τον θάνατό μας...

Η ελληνική κυβέρνηση "ξέχασε" τους Ουκρανούς πρόσφυγες

Από την άφιξη Ουκρανών προσφύγων στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2022. EUROKINISSI

Τι αποκαλύπτει έγγραφο του ελληνικού ΥΠΕΞ προς τον Νότη Μηταράκη.

Τέσσερις μήνες μετά τη ρωσική εισβολή, οι Ουκρανοί πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα δεν έχουν λύσει δύο βασικά τους προβλήματα: τη στέγαση σε αξιοπρεπείς συνθήκες και την οικονομική τους στήριξη. Παρά τα ενθουσιώδη λόγια της κυβέρνησης και τη δημοσιότητα που είχε λάβει η υποδοχή από τον Νότη Μηταράκη των πρώτων εκτοπισμένων που έφταναν τον Μάρτιο στον Προμαχώνα, εντούτοις οι Ουκρανοί πρόσφυγες στην Ελλάδα συνεχίζουν να ζουν σήμερα σε ένα ιδιότυπο νομικό καθεστώς. Και με δεδομένο ότι οι περισσότεροι φιλοξενούνται σε σπίτια συγγενών και φίλων, τα υποστηρικτικά λόγια της κυβέρνησης μοιάζουν με κενό γράμμα.

Οι πάτοι στα βαρέλια

Δεν είναι πια τόσο διασκεδαστική όσο φαίνεται η αδιαφορία των ανθρώπων για την πολιτική. «Η πολιτική είναι μόνο γι’ αυτούς που έχουν έτοιμη τη θεσούλα τους. Για κάτι άλλους που έχουν συμφέροντα και άντε και για μερικούς που δεν έχουν με τι να ασχοληθούν». Δυστυχώς, αυτοί οι αδιάφοροι είναι και οι πιο επικίνδυνοι στο τέλος της ημέρας. Πιστεύουν πως αυτό είναι η αλήθεια και αν προσπαθήσεις να τους πείσεις για το αντίθετο, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Τα κεφάλια κάτω και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

Πού πήγαν οι διαδηλωτές για το «βορειομακεδονικό»;

Πώς εξηγείται ότι κανείς δεν διαδηλώνει για τη Μακεδονία μας; Το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει μία σειρά από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη συμφωνία των Πρεσπών. Πρόκειται για μικρά πάρτι γραφικότητας, όταν δεν πρόκειται για συγκεντρώσεις φασιστών που φωνάζουν ότι θέλουν να μαχαιρώσουν αναρχικούς. Έφτασαν στο ακραίο σημείο, λόγω της απελπισίας τους για το ότι ήταν τρεις κι ο κούκος, να διακινούν ψευδείς ειδήσεις για νεκρούς, μετά τη συμφωνία. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε αντίδραση. Αυτό συνέβη.

Δραπέτες της Ελευθερίας

Πάει τώρα κάμποσος καιρός που κοιτώ τα ελληνικά πράγματα από μιαν απόσταση ασφαλείας, μπορείς να πεις. Εδώ «στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι…» καθώς ορίζει ο ποιητής. Νοιώθω, μάλιστα, το ομολογώ, μιαν απέχθεια ενασχόλησης με τα πολιτικά πράγματα, τέτοια που θα θύμιζε απολιτίκ νεαρό της δεκαετίας του 90, όταν οι μικροαστοί έδεναν για τα καλά τα σκυλιά με τα λουκάνικα και στις νεοελληνικές μεγαλουπόλεις οι κυρίες του Κινήματος έβρισκαν ένα κακόμοιρο τετράποδο να το υιοθετήσουν, ως μεταβατικό αντικείμενο. Εκείνο, τουλάχιστον, πίστευαν πως δεν θα τις εγκαταλείψει ποτέ, έτσι καθώς οι σύζυγοι τους ξύριζαν τα μουστάκια τους για να μην αγκυλώνουν το στιλπνό δέρμα της νέας γραμματέως τους. Τέτοια πράγματα.

Ψίχουλα για τις νέες γενιές

Το πραγματικό τους ενδιαφέρον για τις νεότερες γενιές δείχνουν για ακόμη μια φορά οι συντηρητικές κυβερνήσεις της Ε.Ε., εκφράζοντας παντελή αδιαφορία για την επέκταση της χρηματοδότησης της Πρωτοβουλίας Νεανικής Απασχόλησης (ΥΕΙ) το 2016.

H πρωτοβουλία είχε ανακοινωθεί μετά βαΐων και κλάδων τον Φεβρουάριο του 2013 από τους ηγέτες της Ε.Ε. (με πρώτη και καλύτερη μάλιστα τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ) ως απάντηση στη βραδυφλεγή βόμβα της νεανικής ανεργίας στην Ενωση.

Στόχος, η υποστήριξη των νέων κάτω των 25 ετών που δεν σπουδάζουν, δεν εργάζονται ή δεν εκπαιδεύονται σε κάποια δουλειά.

Πόσοι Αϊλάν ακόμη…;

Στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία και η κοινή γνώμη δήλωνε συγκλονισμένη από τη φωτογραφία του μικρού Αϊλάν, νεκρού σε ακτή της Αλικαρνασού μετά από ένα ακόμη ναυάγιο προσφύγων.

Παζάρια «αρχών» πάνω σε πτώματα

Βασικοί «κανονισμοί» και «αρχές» της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναστέλλονται. Η Γερμανία «ανοιγοκλείνει» τις πύλες της για τους πρόσφυγες και άλλες χώρες ακολουθούν.

Η Γερμανία αδιαφόρησε για μια από τις βασικές «αρχές» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πάνε τα «ελεύθερα σύνορα». Έθεσε εκτός ισχύος τη συνθήκη Σένγκεν και επανέφερε τους ελέγχους στα σύνορα της με την Αυστρία. Στόχος να «σταματήσει» το κύμα προσφύγων, το οποίο προκάλεσε και η ίδια η Γερμανία (και συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση) με το ρόλο τους στη διεθνή πολιτική και οικονομία, σε εμπόλεμες ζώνες. Στη συνέχεια κι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης «κλειδώνουν» τα σύνορα τους.

Καμία παιδική χαρά του δήμου Πέλλας δεν είναι κατάλληλη για χρήση και δεν έχει άδεια λειτουργίας!

Ύστερα από διαμαρτυρία 300 «ανήσυχων» συνδημοτών μας, οι οποίοι συνυπέγραψαν αίτημα προς την Τεχνική Υπηρεσία του δήμου, ζητώντας να ενημερωθούν για την κατάσταση και λειτουργία των παλαιών παιδικών χαρών, αλλά και την προοπτική δημιουργίας νέων, ήρθε το πρώτο σοκ της έγγραφης απάντησης από την αρμόδια υπηρεσία στις 15/5/2015, που ούτε λίγο, ούτε πολύ, τους διαβεβαίωνε γι' αυτό που γνωρίζαμε όλοι, αλλά κανείς μας δεν το έλεγε φωναχτά... Στο Δήμο Πέλλας σήμερα, καμία παιδική χαρά δεν είναι κατασκευασμένη σύμφωνα με τις προδιαγραφές και επιπλέον δεν έχει άδεια λειτουργίας!

Δείτε πως ο έρωτας πεθαίνει και γίνεται αδιαφορία

Το βίντεο animation ξεκινάει με ένα ερωτευμένο νέο ζευγάρι που αποφασίζει να συγκατοικήσει. Καθώς ο άνδρας κουβαλάει τα πράγματα από το μυαλό του με αστραπιαία ταχύτητα περνάει η μελλοντική του ζωή. Φαντάζεται το γάμο, τα παιδιά, αργότερα την ρουτίνα, φαντάζεται ότι σταματάει να κάνει έρωτα με τη γυναίκα του, ότι τα παιδιά του δεν τον ακούνε, ότι απομακρύνεται από τη σύντροφο του, ότι χάνει τα μαλλιά του, ότι… ότι…

Αλήθεια έτσι μεταλλάσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις και από τον έρωτα περνάμε στην αδιαφορία; Δείτε το βίντεο και θα βρείτε την απάντηση.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Στο Δήμο Πέλλας ζούμε πολύ χειρότερα…

- Ο πολίτης βιώνει καθημερινά την αδιαφορία και την εγκατάλειψη

- Η αλήθεια για το πάρκο του Αγίου Γεωργίου

Μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκλάβει ο πολίτης του δήμου Πέλλας τον ισχυρισμό (που αποτελεί και βασικό προεκλογικό σύνθημα)  του απερχόμενου δημάρχου ότι στον δήμο Πέλλας… «ζούμε καλύτερα»!!!

Ε, λοιπόν, όχι κύριε Στάμκο.

Ζούμε πολύ χειρότερα τα τελευταία 3,5 χρόνια.

Ζούμε πολύ χειρότερα επί των ημερών σας.

Ζούμε πολύ χειρότερα γιατί η έλλειψη ενδιαφέροντος της σημερινής δημοτικής αρχής για την καθημερινότητα του δήμου Πέλλας είναι εμφανής σε όλα τα σημεία, σε όλες τις περιοχές των Γιαννιτσών, σε όλα τα χωριά, σε όλες τις τοπικές και δημοτικές κοινότητες του δήμου.

ΑΝ.Α.Σ.Α. Πέλλας: Έρχεται βροχή, έρχεται ψώρα...

Ο παραφρασμένος τίτλος του τραγουδιού του Δ. Σαββόπουλου, ταιριάζει ακριβώς στα τελευταία γεγονότα. Από τη μία, η νεροποντή που μετέβαλε τους δρόμους σε λίμνες και αναφερθήκαμε σε προηγούμενο δελτίο Τύπου.

Πριν λίγες ημέρες παρατηρήθηκε στον πεζόδρομο των Γιαννιτσών ένα αδέσποτο σκυλί με συμπτώματα ψώρας. 

Αδιάφοροι, αυτοί οι αιώνιοι εχθροί

«Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: Γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων», έγραφε ο Αντόνιο Γκράμσι. Αποκαλούσε τους αδιάφορους «το νεκρό βάρος της Ιστορίας», αυτούς που πρέπει να απολογηθούν για ό,τι έχουν κάνει, αλλά κυρίως για όσα δεν έχουν κάνει.

Οι αδιάφοροι έχουν ένα και μόνο προβληματισμό: Για τις ευθύνες των άλλων. Ποτέ τις δικές τους. Αυτοαθωώνονται πάντα με πρόσχημα τη χαριτωμένη τους φύση ή την αδυναμία τους να βρουν κάτι αρκετά σοβαρό για να το υποστηρίξουν όπως και όσο πρέπει.

Ιταλία: "Πλημμύρισαν" οι δρόμοι - Βραζιλία: Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις

Κι ενώ παγκοσμίως όπου υπάρχει καταπίεση, εξαθλίωση, αυταρχισμός υπάρχει αντίδραση και αντίσταση, εμείς στης Ελλάδα της «ευημερίας και της ανάπτυξης», όχι μόνο μένουμε αδρανείς και τους ανεχόμαστε, αλλά τους βγάζουμε και πρώτους σε δημοσκοπήσεις, στηρίζουμε τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις στα σωματεία και τους συλλόγους, τροφοδοτούμε και ενισχύουμε την κοινωνική πόλωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, αδιαφορούμε ή ακόμα και επιθυμούμε τον εργασιακό θάνατο του διπλανού μας. Άξιοι της μοίρας μας είμαστε τελικά! Είμαστε ότι μας αξίζει!

Οι Μοιραίοι

Αφιερωμένο στον ελληνικό λαό

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!