Πάμε. Κι όπου βγει

Πάμε. Κι όπου βγει. Χωρίς οδηγίες, χωρίς συμβουλές, χωρίς καν απεύθυνση. Ούτε παρότρυνση.
Οπου βγει. Πάμε. Και ας μπλέκονται οι δρόμοι μας. Κάτω απ’ τις ράγες, κόκκινες θάλασσες απλωμένες τα νιάτα. Στα γεράματα η ζωή κι ας μην είμαστε αυτό.

"Να αγαπάς όποιον θες": Ο Άγιος Βασίλης έγινε γκέι σε νορβηγική διαφήμιση

Με το ηχηρό μήνυμα "να αγαπάς όποιον θες το 2022", το κρατικό ταχυδρομείο της Νορβηγίας κυκλοφόρησε μια διαφήμιση όπου παρουσιάζει τον Άγιο Βασίλη ερωτευμένο με έναν άνδρα.

Τα κρατικά ταχυδρομεία Posten της Νορβηγίας γιορτάζουν τα 50 χρόνια από την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στη χώρα μέσα μια τρυφερή, συγκινητική ιστορία αγάπης, στην οποία ο Άγιος Βασίλης είναι γκέι.

Επιτέλους ξημέρωσε

Δεκαεπτά Αυγούστου 2020, ποτέ δεν θυμάμαι τόσα μαζεμένα: Κορωνοϊός σε έξαρση, οι Τούρκοι απειλούν. Καιρικά φαινόμενα ακραία πνίγουν ανθρώπους. Οικονομική κρίση ραγδαία επιδείνωση και οι προβλέψεις στάνταρ καταστροφή . Όχι δεν τα ξεπερνάω δεν ξεπερνιούνται άλλωστε, τα βάζω μπροστά και προσπαθώ να πάρω ανάσες.

Υπάρχω θα πει…

Υπάρχω

Υπάρχω θα πει συνχνοτίζομαι.

Θα πει απλώνω το χέρι μου μέχρι εξάρθρωσης, για να αγγίξω τον ώμο σου.

Tα παιδιά μας δεν θέλουν πολλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένα

Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μας δεν θέλουν πολλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένα. Τον χρόνο μας, την προσοχή μας και την αγάπη μας και είναι τα πιο ευτυχισμένα πλάσματα.

Θυμάμαι το βαφτιστήρι μου (ηλικία 2,5 χρονών) τις προάλλες του είχα πάει ένα μεγάλο δώρο από γνωστό πολυκατάστημα με ειδή παιχνιδιών. Όταν είδε την σακούλα εντυπωσιάστηκε από την μεγάλη σακούλα και τα έντονα χρώματα, άνοιξε το δώρο του, με ευχαρίστησε και γύρισε στο μπλοκ ζωγραφικής του να συνεχίσει την ζωγραφιά του. Του έφτανε εκείνη την ώρα δέκα μαρκαδόροι και ένα χαρτί.

Ο έρωτας στα 50 είναι μακράν καλύτερος απ’ ότι στα 20

Ένας νέος έρωτας στα 50 σου μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο συναρπαστικός απ’ ότι νόμιζες. Πώς το ξέρω; Συνέχεια έρχονται e-mails από χωρισμένους αναγνώστες που γράφουν ότι φοβούνται ότι ποτέ δεν θα βρουν ξανά την αγάπη. Οι ίδιοι αναγνώστες 6 μήνες, 1 χρόνο, 2 χρόνια μετά επανέρχονται και δηλώνουν τρελά ερωτευμένοι.

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με τις ιστορίες τους. Είναι τόσο προβλέψιμες!!! (με την καλή πάντα έννοια!!).

Παρόλο που ένας πενηντάρης φαντάζει γέρος στα μάτια των 20ρηδων και των 30ρηδων (όταν ήμουν και εγώ σε αυτή την ηλικία το ίδιο σκεφτόμουν), όποιος έχει κλείσει τα 50 και έχει την τύχη να ερωτευτεί αισθάνεται την τρέλα του 16άρη ή του 25άρη. Ζάλη, φτερούγισμα στην καρδιά, ονειροπόληση. Ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι τέλεια η αίσθηση.

Ρευστή αγάπη

Όλοι μιλούν για την αγάπη. Τώρα μιλάμε για την αγάπη στη ναρκισσιστική κοινωνία, αυτήν την αγάπη που λέει ο Μπάουμαν «ρευστή». Αγαπάμε, λέει, τον αντικατοπτρισμό μας στα μάτια του άλλου. Γιατί δεν αγαπάμε με την καρδιά μας, αγαπάμε με την ανασφάλειά μας. Είμαστε νάρκισσοι, όχι επειδή -σαν το μύθο- αποζητούμε διαρκώς τον έρωτα στο είδωλό μας, αλλά επειδή αποζητούμε σε ξένα μάτια να μας δούνε όμορφους, καλούς, δυνατούς, πλήρεις, ενώ δεν είμαστε.

Πόσες φορές ερωτευόμαστε στη ζωή μας;

Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται όλοι το ίδιο. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ερωτευτούν και αυτοί που φοβούνται, αντιστέκονται, αρνούνται και τελικά ερωτεύονται γιατί απλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ο έρωτας είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Πώς λοιπόν μπορεί να είναι απολύτως προκαθορισμένο το πόσους ανθρώπους θα ερωτευτούμε στη διάρκεια της ζωής μας; 

Λένε ότι αυτός ο αριθμός δεν ξεπερνά ποτέ το 3. Μπορεί να είναι μικρότερος, αλλά ποτέ μεγαλύτερος (λένε). Επίσης ισχυρίζονται ότι ερωτευόμαστε τρεις ανθρώπους για διαφορετικό λόγο τον καθένα. Σίγουρα θα το έχεις ακούσει. Ας δούμε λοιπόν τα στάδια αυτής της θεωρίας: 

Εκείνος κι εκείνη

Εκείνος κι εκείνη είναι περίπου πενήντα χρόνια μαζί. Δεν έχουν παιδιά. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων ανοίγουν το σπίτι τους. Φίλοι και συγγενείς απολαμβάνουν ένα επικών διαστάσεων τραπέζωμα που έχει γίνει πια παράδοση, με αποτέλεσμα να θυμούνται κάθε χρονιά με φράσεις όπως «ήμουν κι εγώ εδώ τότε στο τραπέζι του '95» ή «θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2000 που είχες φτιάξει τα πιο ωραία γλυκάδια του κόσμου». Τώρα θα νομίζετε ότι εκείνος κι εκείνη μένουν σε κάποιο μεγάλο σπίτι και είναι άνθρωποι με πολλά χρήματα. Όχι. Μένουν στου Γκύζη και το σπίτι τους είναι δεν είναι ογδόντα τετραγωνικά. Είναι πια συνταξιούχοι. Αλλά…

Η ωραία τρέλα του γαμήλιου έρωτα

Η υπερβολή της εποχής μας συνοψίζεται στο άπιαστο όνειρο: όλα σε ένα ή τα θέλω όλα. Ένα και μοναδικό πλάσμα πρέπει να συμπυκνώνει όλες μου τις προσδοκίες. Ποιος μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοια απαίτηση;

Η ιλιγγιώδης αύξηση των διαζυγίων στην Ευρώπη δεν οφείλεται στον εγωισμό μας αλλά στον ιδεαλισμό μας: είναι αδύνατο να ζήσουμε μαζί, απέναντι στο είναι δύσκολο να μείνουμε μόνοι. Τα ζευγάρια διαλύονται όχι από απογοήτευση, αλλά από υπερβολική ιδέα για τον εαυτό τους. Από τον έρωτα δεν μένει παρά «το κεραυνοβόλο βλέμμα του θεού» (Αντρέ Μπρετόν) κι αυτό είναι το πρόβλημα. Παραφορτώνουμε το καράβι, το επενδύουμε με τόσες ελπίδες, ώστε τελικά ναυαγεί. Δεν υποφέρουμε από έλλειψη συναισθημάτων αλλά από υπερβολική ανάγκη για συναισθήματα.

Έρωτας και Εργασία = Ευτυχία (Μία δύσκολη εξίσωση)

«Οι πράξεις είναι ορθές στο βαθμό που τείνουν να μεγιστοποιούν την ευτυχία και εσφαλμένες στο βαθμό που τείνουν να προκαλούν ό,τι αντίκειται σε αυτή». (Τζων Στιούαρτ Μιλ)

Απώτατος στόχος του ανθρώπου – και σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητος – είναι η Ευτυχία. Ως ευτυχία ορίζεται ένα αίσθημα εσωτερικής πληρότητας. Μία πληρότητα που απορρέει από μια κατάσταση εσωτερικής ισορροπίας. Είναι, δηλαδή, το αίσθημα της ψυχικής ευφορίας που βιώνει το άτομο στο βαθμό που ικανοποιεί κάποιες βασικές του επιθυμίες και πραγματώνει τους στόχους του. Από ψυχολογικής πλευράς (Φρόϋντ) αισθητοποιεί την ικανότητα του ατόμου να εναρμονίζει τις πιέσεις του ασυνείδητου με τις δεσμεύσεις της συνείδησης (Υπερεγώ) και του κοινωνικού περιβάλλοντος.

Η ευτυχία είναι μέσα μας, δίπλα μας, μπροστά μας

«Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν εδώ κι εκεί την ευτυχία,

σαν αφηρημένοι που γυρεύουν το καπέλο τους,

το οποίο ήδη βαστάνε ή φορούν.»

~ James Sharp (1613-1679)

Είσαι άραγε ευτυχισμένος ή γκρινιάζεις για αυτά που θέλεις και δεν έχεις ακόμα; Βιώνεις την ευτυχία σου κάθε στιγμή, νιώθωντας πληρότητα και ευλογία ή απλά κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα επειδή δεν έχεις αυτό που θες, ή να πω καλύτερα, αυτό που νομίζεις πως θες;

Τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό μου;

Αγάπα τον εαυτό σου! Είναι η πιο συνηθισμένη συμβουλή που ακούγεται στα άρθρα αυτοβοήθειας. Υπάρχει, βέβαια, πολύ καλός λόγος γι’ αυτό. Είναι ο βασικός δομικός λίθος για μια ευτυχισμένη ζωή. Για μια ζωή γεμάτη νόημα. Τι σημαίνει όμως στην πράξη; Πώς ακριβώς συμπεριφέρεται κάποιος ο οποίος αγαπάει τον εαυτό του; Τι μπορείς να κάνεις για να εισπράξεις κι εσύ τα τεράστια οφέλη;

Ένα τριαντάφυλλο στο πρεβάζι της

Οι λέξεις λυγίζουν από το φορτίο, γιατί κουβαλούν την αύρα ενός σπάνιου ονείρου. Χθες, στο Αρχαίο Ωδείο Πατρών, στην παράσταση της Λυσιστράτης, τούς είδα, για άλλη μία φορά, και με συγκλόνισαν, για άλλη μία φορά. Εικόνα, που φαντάζει πλέον μακρινή, μπορεί και ανοίκεια σε πολλούς από εμάς. Μία εικόνα που φανερώνει, όχι πόσο πραγματικά αξίζει ο έρωτάς τους, αλλά κυρίως, πόσο κούφιος μπορεί να είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε “Έρωτα”.

«Δεν θα μάθεις ποτέ»

(με αφορμή μια τυχαία συνάντηση) 

Είχα να τον δω πολλά χρόνια. Αξύριστος, με λεκιασμένο πουκάμισο, καθόταν μόνος του στο διπλανό τραπέζι σκυμμένος πάνω σε έναν ακατάστατο σωρό από χαρτιά που είχε απλώσει μπροστά του. Σημείωνε κάτι, έσβηνε, καθόταν σκεφτικός. Ήταν από τους πρώτους μαθητές μου. Τέλη του ’90, νεοδιόριστος και αγχωμένος εγώ, σε επαρχιακή πόλη του Βορρά, που την ήξερα μέχρι τότε μόνο για το εμπόριο γούνας και τη λίμνη της. Δύσκολη χρονιά. Το κρύο τσουχτερό. Το Γυμνάσιο ευτυχώς καλά οργανωμένο, η Διευθύντρια αυστηρή αλλά δίκαιη, οι μαθητές, όπως αποδείχτηκαν, φιλικοί και συνεργάσιμοι.

Ωμό σεξ

Σε ένα περιτύλιγμα αγάπης. Και σεβασμού, λένε. Αδυνατεί ο νους να το κατανοήσει. Αλλά το βλέπει με συμπάθεια. Έχει να κάνει με την εξέλιξη; Με την ασυδοσία και το ανικανοποίητο, που είναι η κατάρα του ανθρώπινου είδους; Τι σημασία έχει;.

Ένα μπαρ. Συνηθισμένο με την πρώτη ματιά. Επιτρέπονται μόνο ζευγάρια. Ανδρας-γυναίκα. Τουλάχιστον εμφανισιακά. Δυο γυναίκες μόνο μπορούν. Δυο άντρες όχι. Ρατσισμός; Ισορροπία; Ιδιοτροπία; Όλα μαζί. Γίνεται παιγνίδι. Δυνατό. Η μουσική εναλλάσσεται από ξένο σε λαϊκό ρεπερτόριο. Ένα αόρατο φτερό μου γαργάλησε τη μασχάλη όταν συνειδητοποίησα ότι για να μιλήσεις ή να φλερτάρεις με τη συνοδό κάποιου, του ζητάς την άδεια. Με ξεπέρασε.

Τέρμα!

Αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Τεκμήρια της αγάπης μας οι ουλές από τα τραύματα που μας άφησαν οι «αναμετρήσεις», οι ενοχλήσεις από τα παλιά κατάγματα που αποκομμίσαμε στις «μάχες» μας στις κακοτράχαλες αλάνες της ελληνικής επαρχίας.

Αρκεί να μιλάμε για μπάλα...

«Σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου όλα περιπλέκονται με την εμφάνιση της άλλης ομάδας»

Ζ.Π. Σαρτρ

Eντάξει, δύσκολα να παραδεχτεί κάποιος -ειδικά μπροστά σε άλλους...- πως η σχέση αγάπης που έχει αναπτύξει με το ποδόσφαιρο δεν επικεντρώνεται πρωταρχικά στο ίδιο το άθλημα. Όμως υπάρχουν και άλλα, εξίσου τραβηχτικά και ίσως κάποιες στιγμές περισσότερο μαγνητικά.

Aνομολόγητα ή μη, ορισμένες φορές και ως προτεραιότητα σημαντικού αριθμού ανθρώπων.

Δεν επηρεάζει η ατμόσφαιρα στις κερκίδες, ή οι πολύμορφες κινητικότητες του οργανωμένου συνδεσμιακού χώρου;

Δεν είναι ο ανταγωνισμός με τους αντιπάλους μια δεσπόζουσας σημασίας συγκυρία που κάνει πολύ κόσμο να νιώθει αλλιώς και να επιστρατεύει το είναι του σα να πρόκειται για μια προσωπική υπόθεση τιμής δίχως άλλο;

Η Lady Hope το πιστεύει ακράδαντα.

Θρησκείες αγάπης, μίσους, βίας, ή κάπως έτσι;

Ακόμα κι εκείνος με λιγοστές γνώσεις ιστορίας, αντιλαμβάνεται ότι οι παλαιότερες θρησκείες του κόσμου έχουν στο βιογραφικό τους ανησυχητικές περιόδους βίας και αιματοχυσίας. Τον τελευταίο βέβαια καιρό, το Ισλάμ είναι αυτό που βρίσκεται σχεδόν καθημερινά στο προσκήνιο, αλλά το να αναφερόμαστε στις ακραίες συμπεριφορές μιας μερίδας πιστών του γενικεύοντας το θέμα, συνιστά το λιγότερο υποκρισία. Από την άλλη μεριά, αποκαλώντας τον Χριστιανισμό ειρηνική και  ανεκτική, απέναντι στους άλλους, θρησκεία και το Ισλάμ ακραία, βίαιη και επιθετική, μάλλον οδηγούμαστε, εκόντες άκοντες, σε επανακαθορισμό των όρων. Και οι δύο όμως, για αρκετούς, είναι εγγενώς το ίδιο πράγμα, τουτέστιν αμετάβλητα και ανεξίτηλα κείμενα γραμμένα σε επιφάνειες που δύσκολα μπορούν να αναχαραχθούν ή τροποποιηθούν, και τα οποία χρησιμεύουν για την στρατηγική συμπεριφορά των αντίστοιχων οπαδών τους. 

Αγαπώ τόσο, ώστε μπορώ να δώσω και τη ζωή μου για εκείνον που αγαπώ

Το 1986, οι αρχαιολόγοι βρήκαν στην ανατολική νεκρόπολη της αρχαίας Πέλλας, δίπλα στο χέρι ενός νεκρού, του Μάκρονα, ένα μολύβδινο ρολό, με μια κατάρα. Η κατάρα ήταν ένα μήνυμα που έστελνε, μέσω του Μάκρονα, στους δαίμονες του Άδη, η Φίλα, για να δέσουν με μάγια τον Διονυσοφώντα, ώστε να μην έχει μάτια παρά μόνο για εκείνη.

«Μονάχα εγώ να γεράσω στο πλευρό του Διονυσοφώντα, καμιά άλλη», γράφει η Φίλα. «Σας ικετεύω προσφιλείς δαίμονες δείξτε οίκτο στη Φίλα γιατί με έχουν εγκαταλείψει όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και είμαι έρημη... η κακιά Θετίμα κακά να χαθεί... κι εγώ να βρω ευδαιμονία και μακαριότητα».

Τυφλωμένη από ζήλια, απελπισία και κτητικότητα, ζητά από τους δαίμονες του θανάτου να της χαρίσουν ζωή. Και δεμένη χειροπόδαρα μέσα το εγώ της, κάνει μια επιλογή θανάτου.

Ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, όμως με τον έρωτα αυτό συμβαίνει.