Ο Αχιλλέας και η χελώνα

Συχνά έρχεται στον νου (αν και την είχα διαβάσει εδώ και τριάντα χρόνια και σίγουρα παραμορφώνω τον τίτλο λόγω μνήμης) μια εξαιρετική σελίδα του Νίτσε, στην οποία περιγράφει τον έφηβο που αισθάνεται να γεννιόνται και να αναπτύσσονται μέσα του χίλια ενδιαφέροντα, πολλές φορές αντικρουόμενα μεταξύ τους: μη γνωρίζοντας να επιλέξει, υποφέρει από τον πλούτο των ιδεών του και συνθλίβεται∙ μόνο αν σκοτώσει ένα μέρος του εαυτού του μπορεί να μεγαλώσει και να γίνει άνδρας.

Είναι περιττό να προσθέσω ότι αυτή η αγχώδης εφηβεία είναι δυνατόν να συνεχίσει μέχρι τα χρόνια της ωριμότητας και ώς τα γηρατειά. Φυσικά δεν έχει νόημα να ρίχνουμε δάκρυα για τα αρνητικά των γηρατειών.

Η απογοήτευση των παιδιών

Την τελευταία πενταετία ο ελληνικός λαός βιώνει εντονότατα τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, κατά την οποία πολλές οικογένειες ήρθαν και έρχονται αντιμέτωπες με πολλαπλά είδη απωλειών, όπως εργασίας, εισοδήματος, ασφάλειας κ.ά.

Το μέγεθος και η ένταση των αλλαγών στο βιοτικό επίπεδο κάθε οικογένειας γίνονται με διαφορετικό τρόπο αντιληπτά στα παιδιά απ’ ό,τι στους ενήλικες.

Θέλοντας να διερευνήσουμε την αντίληψη που έχουν τα παιδιά για τον όρο «οικονομική κρίση» καθώς και την ερμηνεία που δίνουν στον όρο αυτό, διενεργήθηκε έρευνα στους μαθητές και μαθήτριες των Ε’ και Στ' τάξης σχολείων της Αθήνας, που κλήθηκαν να καταθέσουν τις απόψεις τους μέσω γραπτού ερωτηματολογίου τον Απρίλιο του 2015.

Συσκευές και τζόγος οι εξαρτήσεις των εφήβων στην Ελλάδα

Η πλειονότητα των έφηβων στην Ελλάδα περνά ένα μεγάλο μέρος της ημέρας μπροστά σε συσκευές με οθόνη. Ένας στους επτά έφηβους εμφανίζει συμπτώματα εξάρτησης από τη χρήση του ίντερνετ, ενώ αρκετοί ασχολούνται και με τον τζόγο, με το 4,2% να ρέπει προς την προβληματική ενασχόληση.

Αυτό προκύπτει από έρευνα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας (ΕΠΙΨΥ) που δόθηκε σήμερα (Παρασκευή) στη δημοσιότητα. Η έρευνα διεξήχθη το 2014 σε πανελλήνιο αντιπροσωπευτικό δείγμα 4.141 εφήβων, υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, με την επιστημονική ευθύνη της ομότιμης καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Α. Κοκκέβη.