Μνησιπήμων είναι αυτός που θυμίζει παθήματα∙ ό,τι έρχεται από
ανάμνηση τραύματος. Ο Σεφέρης το δανείστηκε από τον Αισχύλο: «Στάζει…
προ καρδίας μνησιπήμων πόνος».
Ο Ντίκενς, καθώς αποτιμούσε τον αιματηρό 18ο αιώνα, το έλεγε αλλιώς
στην «Ιστορία δύο πόλεων» το 1859: «Ηταν τα καλύτερα χρόνια, μα συνάμα
και τα χειρότερα∙ ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της απρονοησίας…
ήταν η εποχή των Φώτων αλλά και η εποχή του Σκότους∙ ήταν η άνοιξη της
ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας…».