Εκείνη που έκανε το κορμί της σύμβολο διαμαρτυρίας

• Αχού Νταριαεγί 

Στη σκιά του εγκλήματος που συντελείται στη Γάζα και καθώς οι καθημερινές ειδήσεις καταστρατήγησης εκ μέρους της ισραηλινής κυβέρνησης κάθε έννοιας ανθρωπισμού και δικαίου προκαλούν σε πολλούς αντανακλαστική αντίδραση υπέρ όποιου αντιτάσσεται εμπράκτως σε αυτό, ήρθε η εικόνα της 22χρονης Ιρανής φοιτήτριας που περπατά ήρεμα, περήφανα, με τα εσώρουχα, στους εξωτερικούς χώρους του Ισλαμικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Ερευνας Αζάντ της Τεχεράνης και η είδηση για όσα ακολούθησαν, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: μπορεί κάποιος να καταγγέλλει, να οργίζεται και να θλίβεται με την παλαιστινιακή γενοκτονία, χωρίς να θεωρεί μανιχαϊστικά ότι το ιρανικό καθεστώς είναι «καλό» απέναντι στο «κακό» Ισραήλ.

Καλοκαίρι και... ποδόσφαιρο: κίνδυνοs-θάνατος για τις γυναίκες!

Για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνονται τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών το καλοκαίρι ● Σοβαρό πρόβλημα και κατά τη διάρκεια μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων, οπότε αυξάνεται σημαντικά η επιθετικότητα των ανδρών.

Ρήξεις και συνέχειες

Στην εποχή μας είναι εύκολο να είσαι “κάτι”, αν αυτό το “κάτι” σου δίνει σίγουρο προβάδισμα να γίνεις “κάποιος”. Σε μια τέτοια λογική, παρακολουθούμε μια διασπασμένη αντιπολίτευση να σηκώνει ανάστημα, κάθε φορά που έχει άμεσα ή έμμεσα οφέλη από αυτό. Διότι, αν είσαι σοβαρός πολιτικός, δεν πηγαίνεις έξω από ένα αστυνομικό τμήμα για να πεις “ως εδώ”, ούτε σκαρφαλώνεις στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής, ούτε και κατεβαίνεις στα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, στην οποία ποτέ δεν πίστεψες. Και δεν το κάνεις όχι γιατί δεν είναι “πρέπον”, αλλά γιατί κάπου εκεί κοντά θα είναι σίγουρα κάποια τηλεοπτική κάμερα, ή θα πλησιάζουν ευρωεκλογές, καλή ώρα, οπότε και ο πλέον καλοπροαίρετος θα σκεφτεί -και σωστά- ότι το κάνεις επί σκοπού. Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να απασχολήσουν την αντιπολίτευση, κυρίως την αριστερή, με την οποία σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό ταυτίζομαι. Και στις δύο πάντως περιπτώσεις, όλοι σας, αριστεροί και δεξιοί, όταν έρχεστε στην εξουσία έχετε έναν κοινό τρόπο, ως δια μαγείας, να τα ξεχνάτε όλα.

Στον δρόμο ενάντια στην έμφυλη βία

Όπως κάθε χρόνο κατά την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας, το φεμινιστικό κίνημα κατέβηκε στον δρόμο ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις, τις γυναικοκτονίες και γενικότερα στην πατριαρχία.
Συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα (σε Πλ. Κλαυθμώνος και Ομόνοια), ενώ ακολούθησαν και πορείες, η μια με έντονη αστυνομική παρουσία. Κινητοποιήσεις έγιναν και στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και σε άλλες πόλεις.

Έκδοση ψηφίσματος ως αποτέλεσμα της εκδήλωσης για την έμφυλη βία

ΠΡΟΣ

• Τον Δήμο και Το Δημοτικό Συμβούλιο Πέλλας
• Την Αστυνομική Δ/νση Πέλλας
• Το Υπουργείο Δικαιοσύνης
• Το Υπουργείου Υγειάς
• Το Υπουργείο Εργασίας
• Το Υπουργείο Εσωτερικών

Οι φορείς που διοργανώσαμε την εκδήλωση κατά της έμφυλης βίας στα Γιαννιτσά, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, εξετάζοντας τα θέματα που συζητήθηκαν, αποφασίσαμε ομόφωνα και διεκδικούμε από την Πολιτεία και τον Δήμο Πέλλας, από τον καθένα στον τομέα ευθύνης του:

Το έγκλημα χωρίς όνομα που σκοτώνει καθημερινά 173 γυναίκες

Γυναικοκτονία: Γιατί η περιγραφή ενός εγκλήματος που ο ορισμός του έχει δοθεί από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης στην Ελλάδα;

Η γυναικοκτονία είναι έγκλημα που στηρίζεται στις απαρχαιωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι ιδιοκτησία του άντρα και έτσι μπορούν να «τιμωρηθούν», «ελεγχθούν», «σωφρονιστούν» μέσω της έμφυλης βίας. Η πατριαρχικά δομημένη κοινωνία της Ελλάδας, δυστυχώς, όχι απλά δεν δέχεται τον όρο αλλά σημειώνει ανησυχητικά μεγάλη αύξηση στην τέλεση γυναικοκτονιών.

Όλα τα περιστατικά έμφυλης βίας εποικοινωνούνται από τα ΜΜΕ με όρους όπως «άτυχη κοπέλα», «άτυχη οικογένεια», «άτυχη γυναίκα», «οικογενειακή τραγωδία», «έγκλημα πάθους» με συνοδευτικά όπως «τη σκότωσε γιατί…», «ήταν καλό παιδί», «τον απειλούσε με χωρισμό».

Ο τρόπος που αναπαράγονται από τα ΜΜΕ είναι ενδεικτικός για το πώς οι γυναικοκτονίες δεν έχουν την ορατότητα που τους αναλογεί, τόσο στο δημόσιο λόγο όσο και στην ελληνική ειδησεογραφία.

Γυναικοκτονία, η λέξη που δεν λέμε…

Ανύπαρκτο έγκλημα για κάποιους. Η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας για άλλους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι σαφής: “Γυναικοκτονία” είναι η ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση, επειδή είναι γυναίκες.

Σιχαίνομαι που ζω ανάμεσα στους... «τώρα το θυμήθηκε η Μπεκατώρου;»

Και να τα σχόλια που απλώθηκαν στο διαδίκτυο, σαν δηλητηριώδη φυτά, που βγήκαν να σταυρώσουν την χρυσή ολυμπιονίκη Σοφία Μπεκατώρου, που αποκάλυψε τον βιασμό της μετά από 20 χρόνια.

«Τώρα το θυμήθηκε;» και «γιατί μπήκε στο δωμάτιο;» γράφουν γυναίκες, πολλές από τις οποίες ενδεχομένως είτε δεν βίωσαν ποτέ την τραυματική εμπειρία, είτε την βίωσαν και τρέμουν μήπως επιτρέψουν στον εαυτό τους την ταύτιση. Μήπως αναρωτηθούν γιατί εκείνες δεν μίλησαν ούτε νωρίς ούτε αργά.

Τα δε αρσενικά που κρατιούνται να μην πουν ευθέως «τα ήθελε και τα’παθε» σπεύδουν να αναμασήσουν πάλι τα «... θα φοβόμαστε να κάνουμε φλερτ». Γιατί για να δύνασαι να κάνεις φλερτ, πρέπει να δικαιώσεις καμιά δεκαριά βιαστές!

Έλληνας μάγκας και νταής

Για την κανονικοποίηση της μάτσο τοξικότητας του «γαμάω και δέρνω»

«Γαμάω και δέρνω». Το σεξ ως βίαιη επιβολή και η βία ως αποδεκτή προέκταση του σεξ. Η γνωστή λαϊκή έκφραση δεν περιγράφει κάποια σεξουαλική προτίμηση. Συνοδεύει γενικά όποιον νικάει, κυριαρχεί, είναι μάγκας και επιδέξιος, τους βάζει όλους κάτω. Η επιβολή, η ανωτερότητα, η κυριαρχία του επιβήτορα αφενός, η υποταγή και υποτακτικότητα του θηλυκού και θηλυπρεπούς αφετέρου.

«Στα τέσσερα» φώναζε στους αντιπάλους του ο ελάσσων (με κάθε δυνατή έννοια) κυβερνητικός εταίρος. Το θέμα βρίσκεται διαρκώς μπροστά μας. Από τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στη μαθήτρια της Αμαρύνθου κι από τον Ζακ Κωστόπουλο στην Ελένη Τοπαλούδη της Ρόδου αντικρύζουμε τη βίαιη επιβολή της έμφυλης δύναμης. Τη σεξιστική, μισογυνική, ομοφοβική, τρανσφοβική βία. Την κακοποίηση, τον εκφοβισμό, τον λεκτικό εξευτελισμό, τον βιασμό, τον φόνο. Μετά συχνά επιχειρείται να κανονικοποιηθεί η ακραία βία, να αντιστοιχιθεί στην ισορροπία κοινωνικής ισχύος δράστη και θύματος. Αν η απόπειρα πετύχει, αν ο κοινωνικός κανιβαλισμός επικρατήσει, τότε το θύμα θα φορτωθεί την ευθύνη του παθήματός του. Το πρόσωπο που δε συναίνεσε θα μείνει μια παραφωνία, ένας λεκές που αργά ή γρήγορα θα σβήσει.