Κάθε μέρα είναι μια συνηθισμένη – εκτός απροόπτου – μέρα. Ξεκινάει πριν ακόμα ξημερώσει. Βλέπετε έχει την τύχη να εργάζεται και την ατυχία να πρέπει να μονολογεί εντός του και εκτός του «και πάλι καλά να λες» αφού γύρω του πληθαίνουν οι άνεργοι και γι’ αυτό, λοιπόν, το μισθό που δεν προφταίνει να τον δει να τον θεωρεί ως ευλογία σε έναν κόσμο απόκληρων και καταραμένων.
Οι κινήσεις είναι επαναλαμβανόμενες. Το ξύπνημα στις 6 το πρωί, όταν ακόμη είναι νύχτα, ο βιαστικός καφές, το ντύσιμο των παιδιών, το κυνήγι του Μετρό – πέντε λεπτά πιο νωρίς, πέντε λεπτά πιο αργά κάνουν τη διαφορά. Και μετά η ίδια διαδρομή προς το γραφείο, για το οποίο «οφείλει» να νιώθει τυχερός. Αφήστε, δε, που ακόμη είναι ζωντανός.
