Οι αναλογίες στην εικονοποιία της φάτνης του Χριστού και στη
φωτογραφία του νεογέννητου στη Μόρια κάτω από την προσφυγική εστία-σκηνή
στο πλαστικό τελάρο για κρεβατάκι, παραμονές Χριστουγέννων του 2017,
δοκιμάζουν κάθε φαντασία∙ πυκνώνουν τις στιγμές της ανθρώπινης
περιπέτειας δύο χιλιάδων χρόνων∙ γεφυρώνουν το θαύμα και την οδύνη. Η
σύγχρονη φωτογραφία δείχνει πολλά ακόμα.
Το πρώτο είναι το πάγωμα του χρόνου. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, ή
ορθότερα –με βάση το αξίωμα του Τομάσι ντι Λαμπεντούζα- δείχνει σαν «να
έχουν αλλάξει όλα ώστε τίποτα να μην έχει αλλάξει». Το πάγωμα του
χρόνου εκθέτει πολιτικά -όπως στην εκδοχή του Ηρώδη- την απόλυτη
βαρβαρότητα του συστήματος που, επειδή φοβάται το νεογέννητο, επιλέγει
με πράξεις ή παραλείψεις τον -περίπου- προκαθορισμό του: μην τύχει και
ζητήσει, σαν άλλος Ολιβερ Τουίστ, «λίγο περισσότερο φαγητό».