Η γενναιότητα της Σοφίας Μπεκατώρου

Οπως και στον υπόλοιπο κόσμο, έτσι κι εδώ, για να πάψουμε να παριστάνουμε ότι δεν ακούμε και δεν βλέπουμε –ή, πολύ χειρότερα, για να πάψουμε να ισχυριζόμαστε ότι «τέτοια πράγματα δεν γίνονται σ’ εμάς»– χρειαζόταν η τόλμη ενός προσώπου όχι απλώς αναγνωρίσιμου αλλά ευρύτερα αγαπητού.

Σιχαίνομαι που ζω ανάμεσα στους... «τώρα το θυμήθηκε η Μπεκατώρου;»

Και να τα σχόλια που απλώθηκαν στο διαδίκτυο, σαν δηλητηριώδη φυτά, που βγήκαν να σταυρώσουν την χρυσή ολυμπιονίκη Σοφία Μπεκατώρου, που αποκάλυψε τον βιασμό της μετά από 20 χρόνια.

«Τώρα το θυμήθηκε;» και «γιατί μπήκε στο δωμάτιο;» γράφουν γυναίκες, πολλές από τις οποίες ενδεχομένως είτε δεν βίωσαν ποτέ την τραυματική εμπειρία, είτε την βίωσαν και τρέμουν μήπως επιτρέψουν στον εαυτό τους την ταύτιση. Μήπως αναρωτηθούν γιατί εκείνες δεν μίλησαν ούτε νωρίς ούτε αργά.

Τα δε αρσενικά που κρατιούνται να μην πουν ευθέως «τα ήθελε και τα’παθε» σπεύδουν να αναμασήσουν πάλι τα «... θα φοβόμαστε να κάνουμε φλερτ». Γιατί για να δύνασαι να κάνεις φλερτ, πρέπει να δικαιώσεις καμιά δεκαριά βιαστές!