Αν ισχύει κάτι είναι ότι, παρά τις διαδόσεις περί του αντιθέτου, το κράτος είναι ενιαίο και τελικά έχει συνέχεια. Επιτελικό, μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό, μεταπολιτευτικό, μνημονιακό και μεταμνημονιακό διαθέτει μια νοητή γραμμή που ενώνει τις διαφορετικές ιστορικές του φάσεις και του προσδίδει διάρκεια και στρατηγική συνάφεια, παρά τις φαινομενικά εξωτερικές διαφοροποιήσεις. Ποια είναι αυτή η γραμμή;
Είναι αυτή που ενώνει τα Liberties που «χαρίστηκαν» στους εφοπλιστές μετά τον πόλεμο με τη προκλητική φοροασυλία τους και την εθελοντική συνεισφορά τους στην Ελλάδα των μνημονίων. Είναι αυτή που ενώνει το παρακράτος που δολοφονούσε τον Λαμπράκη με το παρακράτος που καίει τη Μαρφίν. Είναι αυτή που συνδέει το μεταμφυλιακό κράτος, το οποίο αποστρέφεται τους Γάλλους καλλιτέχνες που τιμούν την Εθνική Αντίσταση, με το σημερινό σύγχρονο κράτος, το οποίο αν και κρατάει τους εξωτερικούς τάχα δημοκρατικούς και φιλελεύθερους τύπους η αντιδραστική του βαθύτερη υπόσταση εκδηλώνεται ενίοτε και με γκροτέσκο τρόπο… να γλιστράει και να κατακρημνίζεται ένα έργο του Πικάσο!