Κάθε εποχή, κάθε πολιτικο-κοινωνική συγκυρία, έχει τα δικά της
χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τους δικούς της μέσους όρους αποδεκτικότητας
σε αυτά που γίνονται ευρέως καθιερώσιμα... Αν, για παράδειγμα, μίλαγες
στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1973 για Δημοκρατία θεωρώ πως είναι δύσκολο
να συμμετείχαν πολλοί με ιδιαίτερη ζέση σε μια τέτοια δημόσια κουβέντα.
Στο σήμερα, πάλι, αν μιλήσεις για αντιεξουσιαστικές κομμούνες, για
αναρχομηδενιστικό χάος, ή για λαϊκή εξουσία εργατικών συμβουλίων, πάλι
δύσκολα να βρεις πολλούς ανθρώπους πρόθυμους να συμμετάσχουν σα να
πρόκειται για κάτι το απτό και το ικανό να επιλύσει τα άμεσα προβλήματα
που έχουν στο κεφάλι τους. Εκτός και αν βρεθείς στην πάντα ανοιχτή και
ανεκτική -ευτυχώς- για τέτοιες αναζητήσεις περιοχή των Εξαρχείων...
