Το ζήτημα των συμμαχιών
και των συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ έχει
απασχολήσει το κόμμα μας εδώ και πολύ καιρό. Με δεδομένο το αρνητικό γεγονός
ότι οι λοιπές δυνάμεις της Αριστεράς έχουν μέχρις στιγμής τοποθετηθεί
απορριπτικά για το ζήτημα ενός ενιαίου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, το
οποίο θα μπορούσε να προσλάβει την μορφή μιας εκλογικής ή και μετεκλογικής
πολιτικής συνεργασίας, τα περιθώρια για εκλογικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν
περιοριστεί σχεδόν εξαντλητικά. Η τελευταία «αναλαμπή» μιας τέτοιας δυνατότητας
εκλογικής συνεργασίας παίχτηκε πρόσφατα με την περίπτωση της ΔΗΜΑΡ και
δεν προχώρησε. Αυτή η συνεργασία, αν προχωρούσε, θα είχε πολύ αρνητικές
συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για πολλούς λόγους : κατά πρώτον δεν μπορούμε να
ξεχάσουμε ότι η ΔΗΜΑΡ συγκροτήθηκε το 2010 ως διάσπαση
του Συνασπισμού με βασική αιτιολογία ότι η τάση συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ
σε κόμμα και η εξέλιξη από τον Συνασπισμό προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν καταστροφική για
την ανανεωτική Αριστερά και οδηγούσε σε νεοκομμουνιστικές και αριστερίστικες πολιτικές
επιλογές. Θεωρούσε δηλαδή την ίδια την ύπαρξη και σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ως
καταστροφική επιλογή. Μπορεί να χρειάζεται πολιτικά και πολιτισμικά μια έντονη
διαφοροποίηση από την τακτική του ΚΚΕ να μην συζητά ποτέ και
με κανέναν που έχει κάποτε αποχωρήσει από τις γραμμές του, αυτό όμως δεν
σημαίνει ότι θα πάθουμε και συλλογική αμνησία.
