Που
κομίζουν το νόημά τους ψιθυριστά. Κατά πώς πρέπει, όταν πρέπει. Εννοώ όχι σαν
έτοιμη τροφή ή διδάγματα απλοϊκότητας ή συνταγές ευαισθησίας αλλά σαν απάτητες
ήπειροι προς εξερεύνηση. Καθότι, “η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή” - έστω και
αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν κρύβει τίποτα από πίσω, αλλά όχι στην
προκειμένη, αφού “κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυροί ναυαγισμένων πλοίων”
το φορτίο της- κι οι πιο πολλοί κοιτάζουνε χωρίς να δουν, αλλά είναι και αυτοί
οι λίγοι που κάτι βλέπουν, το μάτι τους κάτι αρπάζει.
Προς αρπαγή και τα εν λόγω. Προς αρπαγή νοήματος και σημασίας. Για
ό,τι τριγύρω συμβαίνει. Εννοώ, την κοινωνική και υπαρξιακή αγωνία του
σκεπτόμενου ανθρώπου, που θέλει να βλέπει πέρα, πίσω και μέσα από τα
πράγματα.
Ανεπιφύλακτη λοιπόν η βιβλιοφιλική μου πρόταση, με τη σύσταση - αν
μου επιτρέπεται κάτι τέτοιο - της αφοσίωσης
και της σιγής που επιβάλλεται στην αναγνωστική προσπέλαση του απαιτητικού
ποιητικού λόγου:
