Πρώτα, ήταν οι διαρροές σχετικά με το κόστος λειτουργίας της Δημόσιας
Κρατικής Τηλεόρασης και τις παχυλές αμοιβές δεκάδων συμβούλων, που
προσλαμβάνονταν κάθε φορά, που άλλαζε η Κυβέρνηση και τους οποίους και η
επόμενη Κυβέρνηση, σε ένα παιχνίδι ισορροπιών, αρνούταν να απολύσει.
Ακολούθησαν οι κυβερνητικές υποσχέσεις, ότι η ΕΡΤ δεν πρόκειται να
κλείσει καθώς η Κυβέρνηση ήταν ταγμένη στην προστασία της ελευθερίας του
λόγου και της δύναμης της αντικειμενικότητας της ενημέρωσης. Και μετά,
ως κεραυνός εν αιθρία ήρθε μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου γενικού
χαρακτήρα, που παρέχει το δικαίωμα στον Υπουργό Οικονομικών να καταργεί
φορείς του Δημοσίου και μια Υπουργική Απόφαση, που σε λίγες μόνο
γραμμές, περιέγραψε το τέλος ενός φορέα και μαζί του μιας ολόκληρης
εποχής.
