Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου

Τα τραγούδια είναι όλων, αλλά όχι όλα τα τραγούδια. Τα χρόνια περνούν, η ιστορία ξεθωριάζει, και ένα τραγούδι-σύμβολο μπορεί να τραγουδιέται και να χορεύεται παντού, ακόμα και σε «πριγκιπικούς γάμους». Τους ευχόμαστε από καρδιάς να ζήσουν και να ευτυχήσουν. Ομως, όσοι θυμούνται, όσοι γνωρίζουν, είναι αδύνατον να μη χαμογελάσουν πικρά. Η «Δραπετσώνα», βλέπετε, δεν είναι μόνο ένα τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι-σύμβολο που ο λαός σέβεται. Θυμάμαι ότι όταν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης ανέχειας παιζόταν στα μαγαζιά, νέοι και μεγαλύτεροι τραγουδούσαν όρθιοι αυτό το αδικαίωτο «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» σαν σύνθημα απέναντι στην εξουσία, στη μοίρα, στον Θεό. Είναι λογικό, τώρα, βλέποντας να το χορεύουν έτσι, να θλίβονται, να οργίζονται, να πικραίνονται. Ας χόρευαν το «Bamboleiro», θα το χόρευαν σωστά.

Μια ματιά στην άλλη πλευρά

Μερικά πρωινά προορίζονται να είναι σημαντικά. Όχι γιατί η μέρα που γεννιέται επιφυλάσσει κάτι μεγάλο: μια θετική αλλαγή στη δουλειά, στον τραπεζικό σου λογαριασμό, μια νέα φιλία που θα σε γεμίσει χαρά ή κάποιο καλό νέο για ανθρώπους δικούς σου, αγαπημένους. Ωστόσο είναι σημαντικά.

Εκείνο το πρωί λοιπόν, έτσι έμελλε να εξελιχθεί: σπουδαίο.

Όταν ξύπνησε, βρήκε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα μήνυμα φίλης. Ενα ποίημα-μήνυμα, για την ακρίβεια, που συνόψιζε μήνες, χρόνια εμπειρίας και ατέρμονες συζητήσεις για όλα όσα μας λείπουν, για όλα όσα δεν αλλάζουν ή δεν έρχονται, όσο και αν προσπαθούμε, όσο και αν το θέλουμε.

Ήταν οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη*, ποιητή που τόσο αγαπούσαν και οι δυο.