Πριν από 30 χρόνια ήταν μια χώρα που την έλεγαν «Σοβιετική Ένωση»…

Αποκαλυπτικά στοιχεία για το έγκλημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Ρωσία

Συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν 25 προς 26 Δεκέμβρη 1991 όταν η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια.

Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Οσα ακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.

«Δεν έχουμε κομμουνισμό. Όταν επιτάσσεις κάτι το πληρώνεις» – Ακόμα και με ζωές

Έχει δίκιο ο υπουργός Υγείας.«Δεν έχουμε κομμουνισμό». Καπιταλισμό έχουμε. «Όταν επιτάσσεις κάτι το πληρώνεις». Ακόμα και με κόστος τις ανθρώπινες ζωές.

«Δεν έχουμε κομμουνισμό. Όταν επιτάσσεις κάτι το πληρώνεις» είπε περήφανα από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Υγείας της κυβερνήσεως Μητσοτάκη.

Το γνωρίζουμε, κ. υπουργέ Υγείας με τον απαράμιλλο ανθρωπισμό,πως «δεν έχουμε κομμουνισμό».

Πικάσο: Τον πίνακα που το 2021 τους… έπεσε, το 1946 αρνούνταν να τον παραλάβουν γιατί ήταν… “κομμουνιστικός δάχτυλος”!

Αν ισχύει κάτι είναι ότι, παρά τις διαδόσεις περί του αντιθέτου, το κράτος είναι ενιαίο και τελικά έχει συνέχεια. Επιτελικό, μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό, μεταπολιτευτικό, μνημονιακό και μεταμνημονιακό διαθέτει μια νοητή γραμμή που ενώνει τις διαφορετικές ιστορικές του φάσεις και του προσδίδει διάρκεια και στρατηγική συνάφεια, παρά τις φαινομενικά εξωτερικές διαφοροποιήσεις. Ποια είναι αυτή η γραμμή;

Είναι αυτή που ενώνει τα Liberties που «χαρίστηκαν» στους εφοπλιστές μετά τον πόλεμο με τη προκλητική φοροασυλία τους και την εθελοντική συνεισφορά τους στην Ελλάδα των μνημονίων. Είναι αυτή που ενώνει το παρακράτος που δολοφονούσε τον Λαμπράκη με το παρακράτος που καίει τη Μαρφίν. Είναι αυτή που συνδέει το μεταμφυλιακό κράτος, το οποίο αποστρέφεται τους Γάλλους καλλιτέχνες που τιμούν την Εθνική Αντίσταση, με το σημερινό σύγχρονο κράτος, το οποίο αν και κρατάει τους εξωτερικούς τάχα δημοκρατικούς και φιλελεύθερους τύπους η αντιδραστική του βαθύτερη υπόσταση εκδηλώνεται ενίοτε και με γκροτέσκο τρόπο… να γλιστράει και να κατακρημνίζεται ένα έργο του Πικάσο!

Θα βγει ψήφισμα για τα εγκλήματα του καπιταλισμού;

Εξεπλάγη δυσάρεστα (κακώς) ο τέως υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος με το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου το οποίο ταυτίζει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.

Όπως αναφέρεται στο ψήφισμα, «το ναζιστικό και το κομμουνιστικό καθεστώς διέπραξαν μαζικούς φόνους, γενοκτονία και εκτοπίσεις και προκάλεσαν μια άνευ προηγουμένου στην ιστορία της ανθρωπότητας απώλεια ανθρώπινων ζωών και στέρηση ελευθερίας», και υπενθυμίζει το εξαιρετικά ειδεχθές έγκλημα του Ολοκαυτώματος που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς· καταδικάζει απερίφραστα «τις επιθετικές πράξεις, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από το ναζιστικό, το κομμουνιστικό και τα λοιπά ολοκληρωτικά καθεστώτα».

Για πες μας Κυρανάκη, τι είναι ο κομμουνισμός;

Μαθήματα πολιτικής επιστήμης και κοινωνικής θεωρίας παρέδωσε στο κανάλι «One», ο βουλευτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Κυρανάκης.

Η έννοια της εργατικής τάξης στον κλασικό μαρξισμό

1. Μια ημιτελής προσέγγιση

Η θεωρία για τις τάξεις είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα επειδή ακριβώς θέτει την ταξική πάλη στο επίκεντρο της κατανόησης των κοινωνικών διαδικασιών. Επίσης, είναι σημαντικό ζήτημα από την άποψη του καθορισμού της στρατηγικής, της τακτικής και της διατύπωσης του προγράμματος των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων και συνεπακόλουθα για τον καθορισμό των αναγκαίων κοινωνικών συμμαχιών. Ομως, ενώ ο πυρήνας του έργου του Μαρξ διαπνέεται από ταξική μεροληψία υπέρ της εργατικής τάξης, εντούτοις υποτιμάται από τους μαρξιστές η μελέτη του ζητήματος των τάξεων.

Κοίτα το λοιπόν

«... χόρτασες από πρωτοχρονιάτικες ευχές; / Κοίτα το λοιπόν να μείνεις άνθρωπος / Το παν είναι να παραμένει κανείς άνθρωπος / Δηλαδή σταθερός και διαυγής και χαρούμενος / παρ’ όλα αυτά, γιατί “οι κλάψες” είναι / κύριο χαρακτηριστικό της αδυναμίας...

... ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, μ’ όλη τη φρίκη του / και θα ’ταν σίγουρα πιο ωραίος / αν δεν τον βάραιναν οι αδύναμοι και δειλοί.

Έλα τώρα, σου χαρίζω ένα ακόμη φιλί, / γιατί είσαι και θα μείνεις / ένα τίμιο μικρό ανθρωπάκι / στην υγειά σου και καλή χρονιά!»

Αυτά έγραφε από τη φυλακή η Ρόζα Λούξεμπουργκ το 1916. Τα αντιγράφω από το βιβλίο «Σπάρτακος: Ρόζα Λούξεμπουργκ, “Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο”. Καρλ Λίμπκνεχτ, “Και όμως”» των εκδόσεων Αιθεροβάμων (2001). Πρόκειται για ένα από τα πολλά κείμενα που η Ρόζα έγραψε εκείνη την εποχή, υπογράφοντας ως «Γιούνιους» (από τον Λούκιους Γιούνιους Βρούτους που θεωρείται ο ιδρυτής της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας).

Ο ράφτης του Ουλμ και ο σύγχρονος κομμουνισμός

Στις αρχές του 1990, τέθηκε το εξής ερώτημα στον Πιέτρο Ινγκράο: «Μετά από όσα έχουν γίνει, συνεχίζετε να πιστεύετε ότι η λέξη “κομμουνιστικό” μπορεί ακόμη να χρησιμοποιείται;». Ο Ινγκράο, ο οποίος είχε ήδη διαφωνήσει με τη δρομολογούμενη εγκατάλειψη του «Κ» από τον τίτλο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (ΚΚΙ), απάντησε με τη φημισμένη παραβολή του Μπρεχτ για τον ράφτη του Ουλμ. Ο συγκεκριμένος Γερμανός τεχνίτης του 16ου αιώνα είχε κυριευτεί από την ιδέα της κατασκευής μιας μηχανής που θα έδινε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να πετούν. Μια μέρα πεπεισμένος πως τα είχε καταφέρει παρουσιάστηκε στον επίσκοπο λέγοντάς του: «Κοίτα, μπορώ να πετάξω».

Περί προδοσίας

Δεξιά και πατριωτισμός είναι έννοιες ταυτόσημες. Το δήλωσε με έμφαση ο αρχηγός της την Τρίτη στη Βουλή: «Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό της Νέας Δημοκρατίας». Μάλιστα. Προκύπτει ωστόσο το ερώτημα: Αυτή δικαιούται να αμφισβητεί τον πατριωτισμό των άλλων; Φυσικά. Είναι από τους ιδιοκτήτες της χώρας και μπορεί να μοιράζει τίτλους και αφορισμούς.

«Εκρηκτικές» ιδιωτικές επενδύσεις

Είναι φανερό ότι, τις τελευταίες δεκαετίες, ζούμε περίοδο αντεπαναστατική. Περίοδο στην οποία ακυρώνεται μέρος των όποιων προνομίων των μεσαίων και των φτωχότερων στρωμάτων που, άμεσα ή έμμεσα, εξασφάλισαν επαναστάσεις του παρελθόντος, λ.χ. η γαλλική ή οι κομμουνιστικές.

Οι σύγχρονες αντεπαναστάσεις έχουν δρομολογηθεί από το τρίγωνο ΗΠΑ - Βρετανία - Βρυξέλλες και έχουν φαινομενικά ήπια μορφή, πλην όμως έχουν πλέον φτάσει σωρευτικά σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται να αποδεσμεύουν για μία ακόμα φορά ιστορικές διαδικασίες σχεδόν ανεξέλεγκτες και διαρκώς επιταχυνόμενες.

Η ήπια μορφή αντεπαναστατικής διακυβέρνησης συνίσταται στη σταδιακή συρρίκνωση κράτους, κοινωνικών παροχών και παγιωμένων εργατικών ρυθμίσεων που αυτό έχει θεσπίσει, με ταυτόχρονο πέρασμα σειράς υπηρεσιών του στον ιδιωτικό τομέα.

Το σφυρί και το δρεπάνι να καταργηθούν

Ένα από τα πρώτα σχέδια νόμου που θα καταθέσει η νέα κυβέρνηση της Βραζιλίας του φασίστα Μπολσονάρο και αν δεν μεσολαβήσει κάτι θα γίνει νόμος του κράτους, το έχει επεξεργαστεί ο γιος του προέδρου. Αν νομίζατε ότι ο γιος θα είναι διαφορετικός από τον πατέρα -κατά το κλασικό μοντέλο που θέλει τα παιδιά να είναι πιο προοδευτικά από τους γονείς τους- κάνατε λάθος.

Στην περίπτωση αυτή ισχύει ότι «το μήλο θα πέσει κάτω από το μηλιά» και όπως προκύπτει θα είναι σάπιο.

Δεξιοί ομολογητές

Όλο και συχνότερα παρατηρείται το φαινόμενο δεξιοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί να αναφέρονται στο πέρασμά τους από την Αριστερά –στα νιάτα τους, τα παλιά τα χρόνια. Βέβαια, δεν πρόκειται για πρόσφατο φαινόμενο.

Είναι καιρός που η Ντόρα Μπακογιάννη μάς ενημέρωσε πως «πέρασε από τον “Ρήγα”» μεταπολιτευτικά (σε βορειοδυτική ή νοτιοανατολική κατεύθυνση, δεν διευκρίνισε), ενώ κι ο Κώστας Καραμανλής είχε προλάβει να μας πληροφορήσει –πριν περιπέσει στη γνωστή φιλοσοφική του αφωνία– πως «είχε διαβάσει το “Κεφάλαιο”» -κι έμαθε χρήσιμα πράγματα, προφανώς, όπως φάνηκε από τη δημοσιονομική διαχείριση στα χρόνια της πρωθυπουργίας του.

Πρόκειται για παλαιό σύνδρομο της δεξιάς οικογένειας, για σύμπλεγμα, εν πολλοίς αδικαιολόγητο, νομίζω, αλλά πολύ πραγματικό, παρ’ όλ’ αυτά.

200 χρόνια Μαρξ

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1818. Αύριο κλείνουν τα 200 χρόνια που μας χωρίζουν από τον 19ο αιώνα. Εχουν, όμως, ισχύ οι ιδέες του στον 21ο αιώνα; Εως τα μισά του 19ου είχαν πεθάνει σχεδόν όλοι οι εκφραστές των πρώιμων ριζοσπαστικών ιδεών: ο Σεν-Σιμόν, ο Φουριέ, ο Οουεν, ο Ετιέν Καμπέ κ.ά.

Μ-Λ ΚΚΕ: Η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ καπηλεύεται την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ

Την ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορεί το Μ-Λ ΚΚΕ, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι οι σημερινοί ηγέτες του κοινοβουλευτικού κόμματος δεν προτάσσουν καμία άλλη «στρατηγική» εκτός από αυτήν της άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Όπως τονίζει το Μ-Λ ΚΚΕ, «οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, αυτοπαρουσιάζονται σαν ειδήμονες της "στρατηγικής", και με βάση τις νέες θεωρίες τους, απορρίπτουν σαν λαθεμένη τη "στρατηγική" όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από τη γέννησή του».

«Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά»

Διακήρυξη για τα 100 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας δημοσίευσε η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος με τίτλο «100 χρόνια ΚΚΕ. Με τον λαό για το Σοσιαλισμό. Σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος», φράση του Γιάννη Ρίτσου, που συνιστά και προμετωπίδα στο Πρόγραμμα του Κόμματος.

Μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι το ΚΚΕ «συμπληρώνει φέτος έναν αιώνα αγώνων και θυσιών, παραμένοντας το μόνο πραγματικά νέο κόμμα της ελληνικής κοινωνίας, γιατί είναι το μόνο που παλεύει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ιδρύθηκε σε μια εποχή που η φλόγα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917 έδωσε ώθηση στο επαναστατικό εργατικό κίνημα διεθνώς και στην Ελλάδα».

Το νέο... πολιτικό λεξιλόγιο του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα με τη μεγαλύτερη πολιτική ιστορία στη χώρα καθώς φέτος συμπληρώνει έναν αιώνα συνεχούς πολιτικής ζωής και δράσης. Από τους αντιπάλους του και τα κρατικά όργανα ασφαλείας, κατά καιρούς, δέχτηκε απηνείς διωγμούς, οι οποίοι αναμφίβολα το σημάδεψαν.

Παρ’ όλα αυτά ο πολιτικός του λόγος είχε πάντοτε ένα επίπεδο -και κυρίως ένα συγκροτημένο περιεχόμενο- ακόμα κι όταν, σε βάρβαρες εποχές, ήταν ιδιαίτερα σκληρός. Πάντα, όμως, μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής ορολογίας που χρησιμοποιούνταν στην εκάστοτε εποχή.

Ο Μαρξ, ο Λένιν και ο κομμουνισμός

Τι είναι λοιπόν ο κομμουνισμός; Το ερώτημα έρχεται στην πρώτη γραμμή καθώς φέτος συμπληρώνονται τα εκατό χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Για να απαντήσουμε, πρέπει πρώτα να διακρίνουμε ανάμεσα στον κομμουνισμό σαν ιδέα, σαν πρόταγμα κοινωνικό και φιλοσοφικό από τη μια, και σαν ιστορική εμπειρία, όπως αυτή εφαρμόστηκε στα καθεστώτα του “υπαρκτού”, από την άλλη.

Η πρώτη περίπτωση αφορά την ιδέα που προϋπήρξε του Μαρξ και στην οποία ο Μαρξ προσέδωσε φιλοσοφικό κύρος ή, όπως έγραψε ο Ένγκελς, πέρασε από τον ουτοπικό στον επιστημονικό σοσιαλισμό.

Ο Μαρξ και ο φιλελευθερισμός

Στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από την ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και από την κρίση των εναλλακτικών προς αυτόν πολιτικών θεωριών σοσιαλιστικής ή ριζοσπαστικής έμπνευσης, μπορεί να είναι ωφέλιμο να ξαναδιαβάσουμε ορισμένες πλευρές της μαρξικής κριτικής στον φιλελευθερισμό, προκειμένου να κατανοήσουμε αν αυτή μπορεί να έχει σήμερα μια εγκυρότητα και κυρίως για να καταλάβουμε ποια είναι τα ισχυρά και ποια τα αδύναμα σημεία της.

Πριν όμως αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα, είναι αναγκαία μια διευκρίνιση: θα ήταν εντελώς εσφαλμένο να θεωρήσουμε τον Μαρξ απλώς ως έναν εχθρό του φιλελευθερισμού· αντιθέτως, χρειάζεται να θυμίσουμε ότι η παρουσία αυθεντικά φιλελεύθερων θεμάτων είναι μια σταθερά που διαπερνά όλη τη σκέψη του, αν και στις διάφορες φάσεις εκφράζεται με εξαιρετικά διαφορετικούς τρόπους.

Βολικοί συμψηφισμοί και ιστορικές ρεβάνς

Η καταδίκη των σταλινικών εγκλημάτων και ο διαρκής στοχασμός για τη μήτρα τους είναι καθήκον κάθε δημοκράτη και κατά μείζονα λόγο κάθε αριστερού δημοκράτη. Αυτός ο στοχασμός και η διαπάλη των ιδεών στη βαριά σκιά του «υπαρκτού σοσιαλισμού» γέννησαν λαμπρές στιγμές της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στιγμές δύσκολες, με διασπάσεις, με συγκρούσεις, με στιγματισμούς, με προσωπικές και συλλογικές δοκιμασίες.

Είναι σε μεγάλο βαθμό επίτευγμα επώδυνο του ευρωκομμουνισμού, αλλά και ποικιλώνυμων άλλων εκφάνσεων της Αριστεράς, η μελέτη των αποτρόπαιων όψεων του σταλινισμού: προσωπολατρία, απόλυτος συγκεντρωτισμός, κρατική και κομματική γραφειοκρατία, προνόμια της νομενκλατούρας, εξευτελισμός κάθε δημοκρατικής αρχής, πολιτικά εγκλήματα, εκτοπίσεις, εξοντώσεις.

Γιατί φοβούνται τον κομμουνισμό;

Μετά τη ναζιστική παρέλαση κι επιδρομή, με μία νεκρή και πολλούς τραυματίες στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια (ΗΠΑ), σάλος προκλήθηκε από τις πανάθλιες, όσο και αναμενόμενες, δηλώσεις του Τράμπ που κάλυψε τον φασισμό, ταυτίζοντάς τον με την «alt-left» –την «εναλλακτική Αριστερά»– σύμφωνα με τον νεολογισμό του εξυπνάκια εγκάτοικου του Λευκού Οίκου, ο οποίος θέλησε να ταυτίσει Αριστερά και κομμουνισμό με την «alt-right» – την αμερικανική φασιστική Δεξιά.