Χαρτοπαιξία με... εθνική διαπαιδαγώγηση και φόρους

«Η Ελλάς απέραντο χαρτοπαίγνιο…», έγραφαν οι εφημερίδες της περιόδου του Μεσοπολέμου για τις εορταστικές μέρες της Πρωτοχρονιάς και, όταν η δικτατορία του Μεταξά απέτυχε να περιορίσει τη χαρτοπαιξία, αποφάσισε ότι οι Έλληνες πρέπει να παίζουν με… ελληνοπρεπή τραπουλόχαρτα.

Έτσι, όπως διαβάζουμε στις εφημερίδες της εποχής («Ακρόπολις» και άλλες, 15 και 16 Ιανουαρίου 1937), τα καινούργια… εθνικόφρονα τραπουλόχαρτα είχαν σχεδιαστεί και υποβληθεί στους αρμόδιους και μάλλον από τύχη δεν είδαμε τον «ρήγα» ντυμένο τσέλιγκα, με φουστανέλα, την «ντάμα» ως ροδοκόκκινη βοσκοπούλα και τον «βαλέ» ως αμούστακο βοσκόπουλο από την Κρήτη!

Όταν εγκαταλείφθηκε αυτό το σχέδιο… εθνικής διαπαιδαγώγησης μέσω της τράπουλας, η δικτατορία στράφηκε στα οικονομικά οφέλη, οπότε επέβαλε στην τιμή πώλησης της τράπουλας ειδικό τέλος υπέρ της Κοινωνικής Πρόνοιας! Παρ’ όλα αυτά, η εξάπλωση της χαρτοπαιξίας και η εισαγωγή των νέων παιχνιδιών δεν σταμάτησε!

Το Τζόκερ

Η σχέση του ανθρώπου με την πορεία της ζωής του αποτέλεσε άξονα, γύρω από τον οποίο ειπώθηκαν πολλά, συχνά αντιφατικά. Κανείς δεν παρέλειψε την αναφορά στην τύχη, ως μια δύναμη ανεξήγητη, εκπορευόμενη από κάποια υπερφυσική δύναμη που ορίζει τον κόσμο.

Αναπόφευκτα, η τύχη η ίδια απέκτησε μαγική διάσταση, για την κατάκτηση της οποίας οι άνθρωποι κατέφυγαν σε θεοτικά. Αυτή ακριβώς η δυνατότητα της τύχης να λειτουργεί ως διελκυστίνδα ανάμεσα στο θετικό και το αρνητικό της πρόσωπο επισημάνθηκε από τους αρχαίους λαούς. Κλασικό είναι το παράδειγμα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας που αναγόρευσε σε θεότητα την τύχη, πρωτίστως διότι πίστευαν ότι ήταν μια ανεξάρτητη από τη θέλησή τους μεταβλητή.